Stan z roku 1981. Dom pochodzi z 2. połowy XIX wieku. Oczywiście nazywanie tego budynku „dworkiem” jest przesadą (stąd cudzysłów) ale na tle przeciętnej zabudowy tego fragmentu ulicy Małogoskiej w Chęcinach przedstawia się on okazale. Nawet najmniejsze dwory – a takie często występowały na Podlasiu, gdzie mieszkało wiele szlachty zaściankowej, której zwyczajnie nie stać było […]
Archiwum autora
55. CHĘCINY Drewniane domy z ul. Małogoskiej (nr 46)
Poszczególne regiony Polski miały dawniej swoje charakterystyczne typy chałup. Na ukształtowanie się tych odmian wpływ miały różne czynniki – wśród n”ich zewnętrzne”, od człowieka niezależne: klimat, ukształtowanie terenu, rodzaj drewna, wynikający z rodzaju lasów w regionie oraz czynniki mające swe źródło „w człowieku”: względy kulturowe a także stopień zamożności. I tak na przykład, w budownictwie […]
54. CHĘCINY Chałupa z ulicy Ogrodowej 25
Ignacy Tłoczek w swej publikacji Polskie budownictwo drewniane przytacza fragment ksiąg Ziemi Czerskiej, wydanych w roku 1879, dotyczący budownictwa wiejskiego z XV stulecia …Domy stawiane na sposób zagraniczny zwały się wielkie a domy na sposób wieśniaczy nazywano chicze „chyże”. Domy stawiali tylko możni, szlachta (tu: zagrodowa) i Kmicie mieszkali w chyżach. Chicz miała izbę z […]
53.CHĘCINY Dawny szpital – stan z roku 1957
Początkowo uważano, że fundatorami najstarszego chęcińskiego szpitala byli mieszczanie: Ploch i jego małżonka Piechna, którzy w roku 1477 mieli dokonać stosownego zapisu. Dziś fundację tę przypisuje się plebanowi chęcińskiemu Janowi Smithowi (czy raczej Śmiechowi?), który realizując ostatnią wolę swej matki, Anny, mieszczki chęcińskiej, ufundował i wyposażył w roku 1481 prebendę szpitalną. Do zrealizowania fundacji doszło […]
52. CHĘCINY Dawny kościół św. Ducha od południowego-wschodu
Najstarszy kościół, a raczej z uwagi na niewielkie rozmiary – kaplica św. Ducha w Chęcinach, stała kilkadziesiąt metrów bardziej na północ, niż obecny kościół. Potem rolę świątyni szpitalnej pełnił kościół Marii Magdaleny, przekazany klaryskom, gdy dzięki funduszom Klary Gręboszowskiej wybudowano nowy kościół św. Ducha. Obiekt powstał dzięki funduszom pani Wilczewskiej i innych fundatorów a także […]
51. CHĘCINY Dawny kościół św. Ducha
W roku 1957 Pracownie Konserwacji Zabytków dokonały pomiaru i wstępnych badań murowanego obiektu stojącego przy ulicy Ogrodowej w Chęcinach. Z ich obserwacji i dość ostrożnie sformułowanych wniosków wynikało, że jest to zapewne siedemnastowieczny kościół, ze sklepionymi piwnicami „pod pawilonem”, a przybudówka zwana alkierzem to dawna zakrystia. Odnotowano także istnienie pozostałości „łuku tęczowego” który pierwotnie łączył […]
50. CHĘCINY Wieżyczka na sygnaturkę
Wieżyczka ta, jak sama jej nawa wskazuje, służyła do umieszczenia w niej małego dzwonu – sygnaturki, przeznaczonego do wzywania na rozpoczynającą się Mszę Świętą. Dzwon sygnaturki zazwyczaj uruchamiany był sznurem biegnącym wzdłuż ściany prezbiterium, w pobliżu której znajdowała się zakrystia – gdyż czynność tę wykonywał nie dzwonnik (lub kościelny) ale ksiądz lub też służący do […]
49. CHĘCINY Stary, drewniany spichrz klasztorny
Dzisiaj starego spichrza nie ma już w Chęcinach. Na szczęście nie opuścił on (i zapewne nigdy nie opuści) terenu chęcińskiej gminy. Obecnie znajduje się on – a ściślej tworzące go kiedyś elementy – w bezpiecznym miejscu, pod wiatą skansenu w Tokarni, gdzie oczekuje na remont. Po remoncie zostanie ponownie zmontowany i ustawiony na terenie skansenu […]
48. CHĘCINY Dzwonnica od strony zachodniej
Franciszkańskie kościoły, zgodnie z regułą zakonu, miała cechować skromność i prostota, nie mogły więc posiadać przy zachodniej elewacji wież. Nie było jednak zabronione sytuowanie obok nich lub przy nich wież-dzwonnic pozbawionych cech monumentalnych, a więc o wyłącznie użytkowym charakterze. Warunki te wypełnia dzwonnica dobudowana do południowej ściany chęcińskiego kościoła św. Marii Magdaleny. dzwonnica nie styka […]
47. CHĘCINY Dzwonnica i wschodnia elewacja kościoła
Oficjalną datą otwarcia klasztoru chęcińskich klarysek był dzień 4 października 1644. kiedy to „wprowadzono za klauzurę” przybyłe z Gniezna cztery zakonnice: Eufrozynę Leśniewską, Ludwikę Żukowską, Hebronię Maniecką i Wiktorynę Prądzyńską. Następnego dnia „przyjęły welon i złożyły profesję” miejscowe panny: Klara Gręboszowska, Elżbieta Grabowska oraz Agnieszka i Salomea Mirowskie. Ksienią wybrana została Eufrozyna Leśniewska. Uroczystą Mszę […]
Galeria
Najnowsze komentarze