Wieś Słupia Jędrzejowska leży nieco na uboczu od głównych traktów – by do niej dojechać, trzeba z szosy Kielce-Katowice, w połowie drogi miedzy Jędrzejowem a Szczekocinami skręcić na południe. Do Słupi stąd już tylko osiem kilometrów. Dawniej wieś nazywała się Słup. Nazwa pochodzi od „słupa„, czyli obronnej wieży granicznej. Jest więc oczywiste, że wsi o tej nazwie jest wiele – stąd dodatkowe określenie, precyzujące o którą Słupię chodzi. Tę, ze względu na jej przynależność powiatową, ochrzczono jako Jędrzejowską.
Po raz pierwszy wieś wzmiankowano w roku 1310, podając jej nazwę jako Slup. Podobnie zapisał ją Długosz. W 1529 była to Slupya, a w 1787 już Słupia. W czasach Długosza właścicielem wsi był Stefan Świętopełk herbu Lis. W 1595 dziedzicem jest Filip Padniewski, kasztelan oświęcimski, „który – jak pisze ksiądz Wiśniewski- snać zarażony arianizmem, dużo uposażenia kościelnego sobie przywłaszczył”. Padniewscy władają wsią do roku 1613, w którym to: „w dniu św. Pryszki P. Męcz., ustępują Słupię i Rawkę Michałowskiemu„. Wiadomo, że w roku 1686 i co najmniej do 1702 dziedziczką była Aleksandra z Czarnieckich Michałowska, stolnikowa różańska. „W 1708 r. Mikołaj Michałowski, kanonik przemyski, sekr. JKM, połowę dóbr swych Słupi Chlewic, Chebdzia, Rawki, Lubochowy, ustępuje Józefowi bratu swemu rodzonemu, stolnikowi różańskiemu” – pisze ksiądz Jan. Dnia 5 maja 1766 nastąpił dział majątku. Słupię (a także Rawkę i Chlewice) otrzymał Antoni Michałowski „generał adiutant Wojsk Koronnych”. W roku 1802 Antoni zmarł bezpotomnie. Wdowie, Józefie z Wielopolskich Michałowskiej, zapisał dożywocie na całym majątku „i wszystkie ruchomości, inwentarz, konie, bydło etc. Michałowska od sukcessorów męża nabyła prawa do sukcesji„. Pani Józefa zmarła w roku 1830. Słupia stała się własnością Niemojewskich, a ściślej: Zofii z Michałowskich Niemojewskiej zmarłej w roku 1877 i Adolfa Niemojewskiego (1800-1873) – „b. officera b. wojsk Polskich” – jak informuje jego epitafium umieszczone w kościele parafialnym. Po Niemojewskich Słupię przejęli Dreccy. Ostatnim dziedzicem był Ludwik Byszewski, który w czasach okupacji wspomagał konspiracyjne nauczanie: w słupeckim pałacu mieściła się filia Uniwersytetu Jagiellońskiego. Byszewski gościł też wówczas Wincentego Witosa, oczekującego na samolot, który miał zabrać go do Anglii.
Murowany pałac zbudowany został pod koniec XVIII stulecia. Rozbudowano go, bardzo gruntownie przy tym przekształcając, w wieku XIX. Po II wojnie światowej, gdy obiekt objął w posiadanie „lud pracujący„, w jego wnętrzach zlokalizowano izbę porodową i przedszkole. Obecnie mieści się tutaj Urząd Gminy.
Dwór jest piętrowy, podpiwniczony. Do prostokątnego w planie korpusu, dostawione są niewielkie jednotraktowe, jednoosiowe przybudówki- od południa cofnięte, od północy zlicowane z fasadą. Front pałacu skierowany jest na północ. Główną oś akcentuje trzyosiowy ryzalit, którego pilastry dźwigają trójkątny fronton. Od południa, dawniej od strony parku, na osi znajduje się trzyosiowa wnęka, z tarasem na piętrze. Elewację dzieli gzyms międzypiętrowy, a na narożnikach budynku jest boniowanie. Otwory okienne mają ozdobne oprofilowania. Korpus nakrywa czteropołaciowy dach, z trzypołaciowymi dachami przybudówek. Z pierwotnego dworu zachowała się na parterze salka z żaglastym sklepieniem. W wnętrzach są też ozdobne piece kaflowe, kominki; częściowo ocalały posadzki z różnobarwnego drewna.
