Dzwonnicę zbudowano w 2. połowie XIX stulecia. Być może powodem budowy był stan techniczny kruchty-dzwonnicy i obawa, że powodowane przez dzwony drgania mogą zaszkodzić stabilności całego kościoła. Jeśli przyjąć taką hipotezę, to poszerzenie nawy o kruchtę, dokonane kilkadziesiąt lat później, byłoby tylko wykorzystaniem dodatkowej powierzchni, a nie głównym celem remontu.
Dzwonnica stoi w południowo – zachodnim narożniku cmentarza. Jest dwukondygnacyjna; ma kwadratowy plan i konstrukcję słupowo – ramową z sosnowych belek łączonych „na obłap” /przyciesie/ i na czopy /pozostałe elementy/. Prostopadłościenna bryła dzwonnicy przedzielona jest nadwieszonym gontowym daszkiem międzypiętrowym i nakryta namiotowym dachem pokrytym blachą. Przyciesie, a w szczególności przedłużające je tzw. „ostatki”, osłania także gontowy daszek, którego wysięg jest jednak większy niż dachów położonych wyżej.
Elewacje dzwonnicy oszalowane są pionowymi deskami łączonymi „na styk” z nadbitymi na złączach listwami. Prześwity dzwonne prostokątne , zamknięte półkolem o średnicy krótszej niż ich szerokość, rozmieszczone po trzy w każdej elewacji. Prostokątne drzwi umieszczono we wschodniej elewacji dzwonnicy. We wnętrzu znajdują się trzy dzwony: gotycki z roku 1500, barokowy z 1651 i późnobarokowy z roku 1796, sygnowany przez mistrza Piotra Weinerta.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
