Miasto Ożarów lokowane było w roku 1569 na gruntach Wyszmontowa, wsi należącej do rodziny Ożarowskich. Przywilej nadający Ożarowowi prawo magdeburskie podpisał król Zygmunt August. Dziedzic, pan Ożarowski przyjąwszy „wyznanie helweckie” zamienił nowo wybudowany kościół na zbór. Ranga zboru musiała być dość wysoka, skoro odbywały się tutaj synody: w 1598 „dystryktowy”, a w 1628 „prowincjonalny”. Konsekracja kościoła na świątynię katolicką miała miejsce w roku 1659. „kościół drewniany, modrzewiowy – czytamy w inwentarzu z roku 1728 – długości ma łokci 24, szerokości 12, wejście główne od zachodu, mniejsze od południa , przy których są kruchty, okien z kratami 9, posadzka kamienna, podsiębitka malowana, wiązanie arcywyborne z dachem dobrym…”. Jednak po upływie ponad półtora stulecia stan ten nie był już tak arcywyborny, skoro kościół rozebrano, by około roku 1900 wystawić nowy, murowany kościół – stojący do dzisiaj.
Z czasów dawnego, drewnianego kościoła pozostała tylko dzwonnica. „Z drzewa sosnowego, czworogranna, lekkiej konstrukcji, złożona z krzyżujących się skośnych belek, czyli zbudowana w słup. Dach na niej czysto polski, gontowy, stożkowaty z niewielkim okapem, złożony z dwóch części przedzielonych ścianką, zharmonizowany z trzonem” – pięknie opisuje ożarowską dzwonnicę ksiądz Bastrzykowski. Znacznie mniej pięknie, ale za to bardzo konkretnie, „w telegraficznym stylu” informuje Katalog Zabytków: „Dzwonnica. Zapewne z w. XVIII. Drewniana, konstrukcji słupowej, szalowana. Na rzucie kwadratu. Dach namiotowy, łamany, gontowy. Dzwon 1730, przelany ok.1920”.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
