Z espół pałacowy, pałac jest murowany z 1897 roku, architekt Władysław Marconi.
O dziedzicach Łopuszna dowiadujemy się głównie przy śledzeniu dziejów parafii i kościołów – w tej miejscowości i w sąsiednich wsiach. Najstarsza wzmianka o Janie z Łopuszna pojawia się w roku 1438, gdy zapłacił on krakowskim biskupom główszczyznę za ks. Tomasza, plebana w Podgrodziu. O dziedzicach Łopuszańskich wspomina Rawita Witanowski, im przypisując fundację drewnianego kościoła parafialnego pod koniec XIV lub na początku XV stulecia. Rawita pisze także o znalezionym w „papierach” kościoła „strzępie” pergaminowym, stanowiącym odpis dokumentu dotyczącego fundacji świątyni, podpisanego przez Mikołaja Stoigniewa z Jasieni (Nicolaus Stogniew de Jaszien) i Dersława (Dersleus de Łoposzno et Wola Jacussius de Contoszowy). Obaj panowie byli bliskimi krewnymi (może nawet braćmi), używali tego samego herbu Róża i zawołania Poraj. Przyjęte nazwiska Jasieńskich czy Łopuszańskich pochodziły od posiadanych wsi. W roku 1508 w chęcińskich księgach poborowych figuruje Andrzej Łopuszański.
W roku 1540 pojawia się jako współwłaściciel Łopuszna Mikołaj Mokrski, wcześniej dziedzic pobliskiego Wielebnowa. W roku 1591 w aktach grodzkich w Chęcinach znaleźć można Wojciecha, Mateusza i Kacpra Łopuszańskich „w Łopusznie części swoje dziedziczne mających” – pisze dalej Rawita. Panowie ci skarżeni są o zagarnięcie gruntów plebańskich, czego przyczyną – jak uważa Rawita – najpewniej było zubożenie, spowodowane przez ciągłe podziały majątku dziedziczonego po przodkach. Dopiero w roku 1624 te gorszące spory zakończył ugodą nowy dziedzic, Zygmunt Łącki, który pisał się „z Nadola Dolnego i Łopuszna”.
Kolejnymi właścicielami wsi byli Derszniakowie herbu Korczak, wywodzący się z Rokitnicy w Ziemi Przemyskiej. W roku 1732 Anna Derszniakówna poślubiając Jana Dobieckiego herbu Ostoja i wniosła Łopuszno w dom mężowski, a w konsekwencji – we władanie Dobieckich. Aż do uwłaszczenia chłopów dobra Dobieckich składały się z kilkunastu wsi i ponad 7000 morgów. Po roku 1864 gruntów pozostało tylko 2820, w tym ornych 1050 morgów.
Dobieccy mieszkali w drewnianym dworze. Rawita Witanowski goszczący w Łopusznie zanotował: „Na końcu osady, pośród pięknego ogrodu, na miejscu starego drewnianego dworu, stanął okazały pałac piętrowy, według planów budowniczego Marconiego. Właśnie wykończono go z zewnątrz w czasie naszej tu bytności, naprzód więc zjechaliśmy na miejsce, aby ciekawy może zabytek drzewnego budownictwa uchować choćby w rysunku”. Z tego zapisu wynika, ze podczas bytności Rawity istniały oba obiekty, a więc pałac nie powstał „na miejscu dworu”, lecz zamiast niego, w jego pobliżu.
Projekt pałacu sporządził w roku 1897 Władysław Marconi, żyjący w latach 1848-1915. Warto jednak wspomnieć o wcześniejszych o pół wieku kontaktach rodziny Dobieckich z Henrykiem Marconim (1792-1863), ojcem Władysława, który w roku 1840 wykonał wstępny projekt pałacu w Łopusznie, a do którego realizacji z jakichś przyczyn dojść nie mogło. Wybór Marconich dobrze świadczy o zleceniodawcach – potwierdzając zarówno zamożność Dobieckich jak i ich wysokie wymagania estetyczne (stać ich było na najlepszych architektów i takim właśnie chcieli powierzyć zamówienie na projekt).
W pałacu, niedawno pięknie odnowionym, dziś mieści się Liceum Ogólnokształcące, a w sąsiadującym z pałacem byłym spichlerzu – internat. Całość uzupełnia park i późnobarokowa brama z 1. połowy XVIII wieku.
