Stojąca w południowo – zachodniej części przykościelnego cmentarza dzwonnica zbudowana została w latach 60. XVIII stulecia, w ramach fundacji Józefy Michałowskiej. Sto lat później jej stan techniczny był nienajlepszy: „dzwonnica w słupy wiązane krzyżakami w czasie dzwonienia się chwieje a deski się powyginały i poskręcały”. Alarmistyczny ton zapisu pewnie wywołał pożądaną reakcję, czyli remont. Następny remont dzwonnicy miał miejsce chyba dopiero w roku 1921, kiedy zawieszano nowy dzwon /drugi – bo pierwszy pochodzi z roku 1759/. Kolejne prace remontowe prowadzone były jednocześnie z robotami przy kościele.
Dzwonnica ma plan zbliżony do kwadratu, bryłę o lekko nachylonych ku górze płaszczyznach ścian i dość stromy dach namiotowy pobity gontem. Konstrukcję ma „w słup”, szalowaną pionowymi deskami, łączonymi „do czoła” z listwowaniem. Otwory dzwonowe są w każdej ścianie /umieszczone na osi, w poziomie dzwonów/ – po jednym.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
