Polichromowana figura św. Mikołaja, patrona kościoła, umieszczona w ołtarzu północnej kaplicy parafialnego kościoła. Pochodzi ona z wieku XVIII, zaś co do cech stylowych jest późnobarokowa
Obecny kościół zbudowano w latach 1866-1868. Autora projektu nie znamy, zaś co do cech stylowych – kościół jest przykładem architektury neogotyckiej. Usytuowano go w pobliżu wcześniejszego, szesnastowiecznego kościoła, tak aby do zakończenia budowy stary kościółek mógł służyć parafianom. Mury wykonano z kamienia oraz z cegły – użytej tu do detali architektonicznych, narożników a także do poziomych warstw przedzielających kamienne wątki. Ksiądz Wiśniewski napisał o kościele: „na zewnatrz nieoszabrowany, którego gzymsy i kanty zostały wykonane z cegły”. Nie znającym dawnej terminologii budowlanej wyjaśniam, że „szabrowanie” znaczyło wówczas tyle, co tynkowanie dzisiaj, zaś kanty to tylko określenie dla narożników. Nawa i prezbiterium miały tę samą szerokość i wysokość, stanowiąc jednoprzestrzenne wnętrze, bez rozdzielającej je ściany tęczowej. Za prezbiterium znajdowała się zakrystia ze skarbczykiem na piętrze, nieco od prezbiterium węższa i niższa. Do północnej i południowej ściany nawy dostawiono symetrycznie dwie kaplice, tworząc coś w rodzaju płytkiego transeptu. Kaplice otwarte są do wnętrza nawy ostrołukowymi otworami. Zarówno nawę, jak prezbiterium, zakrystię i kaplice nakrywają niezbyt strome dwuspadowe dachy. Inne dachy miały tylko: dobudowana do północnej ściany nawy trzykondygnacyjna wieża-dzwonnica oraz przystawiona do niej niewielka kruchta. Wieżę wieńczy wysoki, ostrosłupowy hełm mający w podstawie ośmiobok.
W roku 1901, kiedy proboszczem był ks. Stanisław Chałtas, uznano iż kościół jest zbyt mały i należy go powiększyć. Przedłużono więc nawę ku zachodowi o około 9 metrów, mury wykonując w tej samej technice, tak że dzisiaj odróżnienie części starszej od nowszej – dla kogoś, kto nie wiedziałby, że różnicy należy szukać – byłoby dość trudne. Zachodnią elewację, można przy-puszczać, odtworzono w takim samym kształcie jak przed rozbudową: trójosiową, zwieńczoną trójkątnym szczytem z ostrołukowymi wnękami. Połączenie starego i nowego muru wzmocniono za pomocą przypór. W zachodniej części dobudowy umieszczono chór muzyczny, wsparty na trzech arkadach. W ramach prowadzonych wówczas prac zbudowano także kostnicę, lokalizując ją w północno-wschodnim narożniku przykościelnego cmentarza. Jej mury wykonano taką samą techniką – przeplatając kamień z cegłą.
