Dawny widok łagowskiego „ratusza” od północnego-wschodu
Łagów – jak inne miasta, prócz zabudowy mieszczańskiej, miał także budynki, które dziś nazwalibyśmy „obiektami użyteczności publicznej” – ratusz, szkoła, szpital oraz te, które obecnie określamy jako „produkcyjne i usługowe”, jak: młyny, browary, jatki, gorzelnie czy karczmy. Symbolem „miejskości” był oczywiście ratusz.
Każde miasto, a więc oczywiście także i Łagów, musiał mieć siedzibę miejskiej władzy. Budynek w którym urzędował burmistrz, zbierali się rajcy i przechowywano miejskie księgi. Obiekt w którym mieścił się areszt i przed którym stał pręgierz – bo nie wszyscy mieszkańcy byli ideałami. Fakt istnienia ratusza w Łagowie potwierdzony jest w roku 1691. Nosił on wówczas miano „Wielkiego Domu”. Musiał więc swą skalą wyróżniać się z reszty mieszczańskiej zabudowy. Budynek ten uległ zniszczeniu podczas tak zwanej drugiej wojny północnej, co pozwala na usta-lenie daty: około roku 1707.
Na planie miasta z roku 1824 ratusz stał na środku rynku, a jego północna elewacja (zapewne była to elewacja główna), stanowił jakby przedłużenie południowej pierzei ulicy Kieleckiej, będącej wtedy wylotowym traktem w stronę Kielc, a więc w kierunku zachodnim. Na tymże planiku ratusz jest budynkiem prostokątnym, z główna osią na kierunku wschód-zachód. Ma dwie przybudówki, na kształt skrzydeł:mniejszą od zachodu i większą od wschodu.
