Wieś Siedliska leży na północ od Miechowa, granicząc z terenami miasta. Jej związki z Miechowem i miechowskimi bożogrobcami są bardzo dawne i bardzo silne. Przez Siedliska (a dalej Pstroszyce i Uniejów) szła droga z Miechowa wiodąca „w świat” – czyli ku traktowi królewskiemu, prowadzącemu z Krakowa na północ, przez Żarnowiec, Lelów do Torunia. Siedliska aż do kasaty zakonu były własnością bożogrobców. Świadczy o tym charakterystyczny, podwójny krzyż, na przykościelnej wieży. Dziesięcina z tej wsi szła na utrzymanie kapeli uświetniającej wszelkiego rodzaju uroczystości religijne w miechowskim konwencie. Istnieje legenda, ze wieś tę podarował bożogrobcom Jaxa Gryfita. Nie potwierdza jej jednak w Liber Beneficiorum Długosz, pisząc: „Kiedy klasztor stał się właścicielem tej osady, nie wiadomo. Znajdował się w niej folwark klasztorny i 9 zagród oraz dwie łąki i dwa stawy rybne. Klasztor pobierał dziesięcinę w Siedliskach”.
Oprócz istniejącego już w połowie XV stulecia zakonnego folwarku, mieszkali tu także zagrodnicy. Płacili oni czynsz w wysokości 12 groszy srebrnych a ponadto zobowiązani byli do pracy pieszej – czyli bez własnego sprzężaju i narzędzi – w wysokości dwóch dni tygodniowo.
W roku 1745, „gdy zgorzał cały Miechów, na cele ogólne i odbudowę budowli” oddano proboszczowi i konwentowi dochody z kilku wsi, w tym z Siedlisk, jednocześnie zrzekając się dziesięciny ze Szczepanowa. W roku 1784 parafian z Siedlisk, Pstroszyc, Podleśnej Woli i Zagórzyc przestano grzebać w Miechowie, organizując cmentarz przy kościele św. Krzyża w Siedliskach. Dobra zakonne, w tym także Siedliska, upaństwowiono w roku 1819. Od roku 1846 dożywotnią dzierżawę folwarków poklasztornych na dogodnych warunkach otrzymał Wincenty Piątkowski. Była to nagroda „za zasługi”, które polegały na stłumieniu rozruchów chłopskich. Po powstaniu styczniowym Siedliska i inne folwarki, jako majorat, nadano generałowi Dymitrowi Milutinowi, zapewne za podobne zasługi. Ten sprzedał dobra Bankowi Włościańskiemu w Piotrkowie, a bank rozpoczął parcelacje gruntów, zakończona potem po I wojnie światowej przez polski rząd.
Siedliska, zbyt blisko znajdowały się Miechowa, by mogły się bardzo rozwinąć. W roku 1790 było tu 15 domów i 90 mieszkańców, w 1827 – domów 17, a mieszkańców nawet mniej, bo 89. Wzrost nastąpił w następnym stuleciu – w roku 1916 było już 285 mieszkańców w 24 domach.
Kościół zbudowany został w XV lub XVI wieku. Składał się z nawy i niewydrębnionego prezbiterium, nakrytych dwuspadowym dachem. Zachodnia kruchta, wymurowana z kamienia i piętrząca się nad nią drewniana wieża-dzwonnica, dobudowane zostały zapewne w XVIII lub XIX stuleciu. Późniejszym dodatkiem jest także zakrystia, dostawiona od strony północnej. Kościół (zwany też czasem kaplicą) jest orientowany. Wymurowany jest z kamienia, spoinowanego w partiach cokołowych, powyżej gzymsu kapnikowego – otynkowanego. Zachodnie narożniki i wschodnie partie prezbiterium opinają szkarpy. Dach kościoła pokryty jest miedzianą blachą zaś wieży – gontem. Otwory okienne mają zamknięcia ostrołukowe. Interesujący jest portal w południowej elewacji – wykonany jest z ciosu, ostrołukowy, profilowany. We wnętrzu znajdują się trzy ołtarze. Na położony obok cmentarz, okolony walącym się murem, wejście od strony kościoła prowadzi przez ceglaną bramkę z roku 1882, zawierającą fragmenty starszej bramy, z roku 1654.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
