Roman Mirowski, ur. we Włocławku w roku 1945, architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, którą ukończył w roku 1968. Studiował pod kierunkiem takich profesorów, jak: Krystyna Wróblewska (rysunek), Jadwiga Horodyska (rzeźba), Adam Mściwujewski (historia architektury powszechnej), Alfred Majewski (konserwacja zabytków), Wiktor Zin (architektura polska). Od ukończenia studiów, jako architekt, prowadził szeroko pojętą działalność projektową, której efektem jest powstanie bardzo wielu budynków jego autorstwa, obejmujących obiekty: użyteczności publicznej (szkoły, sale sportowe, teatry, banki), przemysłowe i mieszkalne. Pracował w kieleckich biurach projektowych, toteż zdecydowana większość jego realizacji znajduje się na terenie Kielecczyzny. Ale nie tylko – zaprojektowane przez niego obiekty znajdują się także w Krakowie, Rzeszowie i w innych miejscowościach południowej Polski. Zajmując się projektowaniem – jako hobby traktował grafikę, której tematem była głównie zabytkowa architektura. Do „sprofesjonalizowania” uprawianej dotąd „na prywatny użytek” twórczości plastycznej doszło w roku 1994, kiedy działając jako publicysta i komentator polityczny w prasie polonijnej, podjął także działalność popularyzatorską obejmującą polską architekturę zabytkową. W wychodzącym w Londynie „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” ukazało się w latach 1994-2005 około 500 jego publikacji popularyzatorskich, każda z nich zawierała tekst i rysunek zabytkowego obiektu architektury – z terenów obecnej Polski, ale także z dawnych Kresów RP. W „Tygodniu Polskim” w latach 1994 -2002 opublikował ponadto takie cykle jak: „Wawel”, „Florencja” czy „Na Kresach”, z których każdy zawierał kilkadziesiąt artykułów i grafik przedstawiających zabytkową architekturę.
Wypracowany w prasie model publikacji popularyzatorskiej – zawierającej tekst (1-3 strony maszynopisu) oraz grafikę – został potem kontynuowany w publikacjach książkowych. W roku 2000 ukazał się tom I „Świętokrzyskiego Albumu”, książki której podstawę stanowiły wcześniejsze publikacje z „Dziennika Polskiego”, dotyczące zabytków Ziemi Świętokrzyskiej, uzupełnione tak, aby uzyskały „książkową” objętość. Dobry odbiór publikacji w regionie świętokrzyskim i słowa zachęty od grona Czytelników sprawiły, że powstały następne tomy. W tym samym, 2000. roku, wydany został tom II oraz kolejne: III w roku 2001, IV w 2003 oraz V w 2004. Na druk oczekuje tom VI; w toku są zaawansowane prace nad tomem VII, pod „roboczym” tytułem „Ich już nie ma”, poświęconym obiektom nieistniejącym, lub zachowanym już tylko w postaci ruiny oraz tom IX, obejmujący zabytki architektury sakralnej z rejonu Gór Świętokrzyskich, pod tytułem „Święte Góry”. W roku 2008, jako pokłosie programu „Rok 2007. Rok Chęcin”, ukazał się tom VIII Świętokrzyskiego Albumu, poświęcony Chęcinom, zatytułowany „Album Chęciński”.
Roman Mirowski uważany jest także za miłośnika zabytkowej architektury drewnianej. W roku 2002 wydana została jego książka „Drewniane Kościoły i dzwonnice Ziemi Świętokrzyskiej”, zaś w 2005 druga poświęcona tej problematyce, zatytułowana „Kościoły drewniane. Najbardziej polskie…”. Była to rozszerzona i rozbudowana wersja katalogu z wystawy grafik pod tym samym tytułem, zorganizowanej w grudniu 2004 w Centralnej Bibliotece Rolniczej w Warszawie”, a otwartej przez Kazimierza Michała Ujazdowskiego, wówczas wicemarszałka Sejmu RP. W roku 2010 – zamówiona przez Świętokrzyski Urząd Marszałkowski – ukazała się publikacja „Świętokrzyski Szlak Architektury Drewnianej”.
Wspomniana wyżej wystawa o drewnianych kościołach, pokazywana była także w Kielcach i kilku innych miastach Kielecczyzny, stanowiąc kontynuację działalności wystawienniczej, rozpoczętej w roku 1997 wystawą zatytułowaną „Świątynie Polskie” (w Civitas Christiana). Kilka wystaw towarzyszyło promocji poszczególnych tomów „Świętokrzyskiego Albumu” lub sesjom popularno-naukowym, jak na przykład wystawa grafik „Zamki Ziemi Świętokrzyskiej”, czy też imprezom organizowanym z okazji Europejskich Dni Dziedzictwa: „Kamień i drewno. Zabytkowe miasteczka Ziemi Świętokrzyskiej”, „Zabytki Ziemi Opatowskiej”, lub innym imprezom, np.: „Chęciny” („Rok 2007. Rok Chęcin”, pod honorowym patronatem Ministra K. M Ujazdowskiego), „Daleszyce” (z okazji przywrócenia Daleszycom praw miejskich). Kontynuacją zainteresowań zabytkową drewnianą architekturą sakralną były otwarte w Warszawie przez min. Tomasza Mertę wystawy: w styczniu 2006 „Miedzy Wisłą a Pilicą. Kościoły drewniane” (organizator: CBR) oraz w lipcu 2006 „Drewniane kościoły Małopolski. Prawdziwe skarby architektury” (organizator: PZU). Przygotowana została także w Muzeum Wsi Kieleckiej wystawa: „Polskie karczmy. Zaginiony element krajobrazu kulturowego” (2007), która potem w rozszerzonej wersji we współpracy z Praską Giełdą Spożywczą, w podwarszawskich Ząbkach, otwarta została przez ówczesnego wicemarszałka Sejmu, Jarosława Kalinowskiego (2008). W roku 2009 w Warszawie otwarta została przez min. Tomasza Mertę wystawa zatytułowana „Album Polski” – poświęcona pamięci profesora Wiktora Zina. W roku 2010, po tragicznej śmierci ministra Merty w katastrofie Smoleńskiej, w Opatowie otwarta została wystawa – tym razem poświęcona Jego Pamięci – zatytułowana „Perły polskiej architektury”. Wystawa „Zamki Polski południowej” eksponowana była w kilku miastach Kielecczyzny: w Ćmielowie, Ożarowie, Opatowie. W sumie, jak dotąd – wystaw zawierających grafiki o tematyce zabytkowej architektury odbyło się około trzydziestu.
Uzupełniając listę publikacji książkowych, wymienić należy: „Miasto Daleszyce” (wraz z Dariuszem Kaliną) oraz „Polskie jarmarki” (wraz z Dariuszem Kaliną i Edwardem Traczyń-skim), pokłosie wystawy pod tym samym tytułem, której honorowym patronem był min. Ujazdowski. W roku 2009, we współpracy z Dariuszem Kaliną, powstała książka ”Sobków i okolice” zaś w roku 2010, jako kontynuacja tej serii – „Łagów i okolice” oraz „Pierzchnica i okolice”. We wrześniu roku 2011 ukazał się napisany na zamówienie daleszyckiej gminy: „Przewodnik turystyczny. Zabytki przeszłości gminy Daleszyce”. Aktualnie w fazie druku są książki „Album Polski” oraz „Polskie karczmy”. Artykuły Romana Mirowskiego, związane z problematyką dotycząca zabytków i ich ochrony znalazły się także w wielu publikacjach będących „pracami zbiorowymi”, które wydane zostały w Kraju a także za granicą. W latach 1996-2009, kiedy był dyrektorem Regionalnego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków w Kielcach, był także wydawcą kilkudziesięciu książek a także redaktorem wielu z nich, w tym sześciotomowej serii „Dzieje i zabytki małych Ojczyzn” .
Za działalność społeczną w Stowarzyszeniu Architektów Polskich Roman Mirowski uzyskał wyróżnienie III stopnia w roku 1979 oraz II stopnia w roku1994. Za działalność projektową uzyskał odznakę „Za Zasługi dla Kielecczyzny” przyznaną w roku 1977 przez Prezydium WRN, oraz odznakę „Zasłużony dla Budownictwa”, przyznaną w roku 1987 przez Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunikacji.
W roku 2007 wyprowadził się z Kielc i zamieszkał w gminie Zagnańsk. W roku 2009 przeszedł na emeryturę, znacząco ograniczając działalność projektową, nie kończąc jednak działalności publicystycznej i plastycznej.
