Rembieszyce wymienione są w dokumencie z roku 1174, w którym arcybiskup gnieźnieński Jan dziesięciny dotąd uposażające jego stół, przekazał cystersom z Jędrzejowa. Do roku 1438 wieś stanowiąca własność Jastrzębców Rembiewskich, należała do parafii w Złotnikach. Po wybudowaniu kościoła erygowano samodzielną, rembieszycką parafię. „W roku 1521 stał w R. kościół drewniany, lichy, defectuosa. Kolatorami byli Karśniccy” – pisze ksiądz Wiśniewski.
Nie wiadomo czy stary kościół się spalił, czy też zwyczajnie „czas jego minął”, w każdym razie w roku 1751 zbudowano nowy. Miał on „cztery ołtarze, w tych trzy nowe. Zakrystia po lewej stronie, skarbczyk po prawej. W prezbiterium była posadzka z ciosu, w nawie z tarcic i dylów, obie liche. Ambona po stronie zakrystii, kruchty od południa i zachodu” – czytamy u księdza Wiśniewskiego.
Drugi kościół z Rembieszyc nie stał długo – tylko kilkadziesiąt lat. Gdy strawił go pożar, jego funkcję częściowo przejęła tymczasowo wystawiona kaplica, probostwo wakowało. W latach 1798-99 Franciszek Sariusz Wolski, dziedzic Woli, wybudował nowy, trzeci z kolei kościół, stojący w Rembieszycach do dzisiaj. Konsekracji z upoważnienia biskupa dokonał jędrzejowski opat, ksiądz Baranowski, w roku 1799.
Kościół jest orientowany. Nawę ma niemal kwadratową a prezbiterium zamknięte wielobocznie, z dostawioną od północy zakrystią. Przybudowane są do niego dwie kruchty: zachodnia, która kiedyś pełniła też funkcje dzwonnicy i południowa, dobudowana chyba na przełomie XIX i XX stulecia. W tym też czasie kruchtę zachodnią przebudowano wewnątrz, „otwierając ją” do wnętrza korpusu – odtąd pełni ona rolę przedłużenia nawy. Kościół zbudowany jest z drewna o konstrukcji mieszanej: sumikowo – łątkowej łączonej ze zrębową Nakrywa go dach o więźbie storczykowej, dwupołaciowy, o jednej kalenicy, nad prezbiterium z okapem mocno wysuniętym, przechodzący w trójpołaciowy. Bardzo ciekawy dach wykonano nad zachodnią częścią kościoła, czyli dawną kruchtą. Ma on cztery połacie, wyżej przechodzące w gruszkowatą kształtem banię zwieńczoną krzyżem. Elewacje kościoła pomiędzy słupami – łątkami wypełnia szalunek z pionowych desek „z listwowaniem”. Wzmacniające ściany lisice uformowano na kształt pilastrów, wieńcząc je rzeźbionymi głowicami. Podmurówka wysadzana jest kamieniami „otoczakami”. Na nadprożu nad wejściem wyryty napis informuje: „Restauracya kościoła za X. Kańskiego roku 1907”. Pobity gontem dach kościoła wieńczy wieżyczka na sygnaturkę – sześcioboczna, z arkadową latarenką.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
