Z espół kościoła filialnego pod wezwaniem św. Wawrzyńca Kościół jest murowany z 1535 r.
Wieś Gorysławice granicząca z Wiślicą, znana była już w XI stuleciu. Dawniej nazywała się Borysławice, podobno od Borysa Kolomanowicza, zięcia Bolesława Krzywoustego, który był pretendentem do węgierskiego tronu. Kolomanowicz od roku 1128 przebywał w Wiślicy, ale kiedy Krzywousty przestał popierać jego starania o węgierską koronę, zachował się zupełnie nie po europejsku – wydając w roku 1135 Wiślicę Rusinom, którzy osadę złupili a mieszkańców wymordowali. Według miejscowej legendy, na łące za kościołem, gdzie dawniej był cmentarz, gromadzą się duchy ofiar masakry. Słychać wtedy jęki i krzyki mordowanych przez Rusinów Wiśliczan.
Pierwszy gorysławicki kościół wzmiankowany był w roku 1326, pełnił on /obok kolegiaty/ rolę parafialnej świątyni dla przedlokacyjnej Wiślicy, która tu właśnie wówczas się znajdowała. Obecny kościół, gotycko – renesansowy, zbudowano w roku 1535 z fundacji proboszcza, ks. Józefa Dałowicza. Dobudowana od zachodu kopułowa kaplica powstała w roku 1676, jako fundacja Anny i Wojciecha Żelazowskich. Pierwszy gruntowny remont kościoła nastąpił już w wieku XVII, ale najpoważniejsze uszkodzenia odniósł on podczas I wojny światowej. Usunięto je w okresie międzywojennym.
Świątynia jest orientowana, czyli jej prezbiterium skierowane jest ku wschodowi. Wzniesiono ją z kamienia; mury są otynkowane za wyjątkiem wykonanych z ciosu detali. Nawa ma plan zbliżony do kwadratu, zaś dwuprzęsłowe prezbiterium jest w planie prostokątne. Od północy przylega do niego zakrystia. Nawę pierwotnie przykrywało sklepienie, obecnie nakrywa ją płaski strop. W prezbiterium sklepienie zachowało się; jest sieciowe z żebrami spływającymi na profilowane wsporniki. W sklepiennych zwornikach wyrzeźbiono herby: Abdank, Odrowąż i Janina.
Otwór tęczowy wykrojony jest w tak zwany „ośli grzbiet”. Na profilowanej, drewnianej belce tęczowej z XVI stulecia umieszczony jest barokowy krucyfiks oraz rzeźbione figury Matki Boskiej Bolesnej i św. Jana Ewangelisty. Na południowej ścianie prezbiterium zachowały się fragmenty późnogotyckiej polichromii figuralnej i łacińskie napisy. Z prezbiterium do zakrystii wiedzie piękny, gotycko – renesansowy portal.
Od zewnątrz kościół opięty jest skarpami. Poniżej okien obiega go gzyms kapnikowy, a na samej, górze, pod okapem, profilowany gzyms wieńczący. Dach jest stromy; pierwotnie kryty był gontem, obecnie blachą. Trójkątne szczyty maja wnęki zamknięte odcinkowymi łukami. Pełniąca obecnie rolę kruchty wczesnobarokowa kaplica nakryta jest wielodzielną kopułą, nieco spłaszczoną, wspartą na pendentywach i zwieńczoną kamienną latarnią. Wnętrze kaplicy ma arkadowe wnęki, od zewnątrz ma ona opilastrowane naroża. Okna są w niej prostokątne, z wczesnobarokowymi obramieniami. Portal zachodni, wczesnobarokowy, wykonany jest z kamienia, z herbem Jastrzębiec umieszczonym w nadprożu.
Główny ołtarz jest wczesnobarokowy z około połowy XVII stulecia. Zdobi go obraz św. św. Szczepana i Wawrzyńca z dodaną postacią fundatora w stroju kanonika, nieczytelnym herbem i inicjałami IG /prawdopodobnie jest to Jakub Gromecki, zmarły w 1651 r. wiślicki kanonik/. Pozostałe ołtarze i ambona są także barokowe. Starsze od nich są dwie kamienne kropielnice, prawdopodobnie z wieku XVI, oraz gotycko renesansowa figura nieznanego świętego pochodząca z połowy XVI stulecia.
