W roku 1827 wieś Dębno była niewielką osadą i liczyła 181 mieszkańców. W 2. połowie XIX stulecia ilość Dębnian powiększyła się i wówczas wieś zamieszkiwało 303 mieszkańców. Zasięg terytorialny parafii był dość duży i obejmował kilka wsi, stąd zapis: „parafia 1370 dusz liczy” – w „Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego”. W tym czasie stuletni kościół był już mocno zniszczony i pilnie wymagał remontu. Jego ówczesny stan techniczny opisano szczegółowo w dokumentach, używając między innymi tak pięknego co do języka i celnego co do treści zdania: „Cały kościół dawnością czasu sponiewierany ruiną co chwila grozić nie przestaje”. W roku 1857 rozpoczęto remont, dzięki któremu kościół przetrwał następne kilkadziesiąt lat i doczekał Polski Niepodległej. Wyremontowano wtedy prezbiterium, więźbę, stropy i dachowe pokrycie. Odnowiono też ołtarze i wyposażenie wnętrza.
Ten osiemnastowieczny kościół, niestety, można obejrzeć już tylko na pożółkłych, starych pocztówkach, wydanych w okresie międzywojennym przez Polskie Towarzystwo Krajoznawcze. Dnia 13 października 1921 roku świątynia zapaliła się nocą od niedokładnie zgaszonej świecy i spłonęła wraz z całym wyposażeniem, zabytkowymi ołtarzami i obrazami oraz sprzętami i szatami liturgicznymi.
