Wieś Wojciechowice leży w powiecie opatowskim, nieco w bok od szosy Opatów – Lublin. Nazwa wsi najprawdopodobniej pochodzi od św. Wojciecha, patrona tutejszego kościoła. Parafia w Wojciechowicach istniała już w roku 1326, choć na temat pierwotnego kościółka, nic – poza imieniem jego patrona – nie wiadomo.
Obecny, gotycki kościół zbudowany został w roku 1362 przez Wojsława herbu Wilczekosy. Informuje o tym wmurowana w południową ścianę kościoła tablica erekcyjna: „sub Anno Domini MCCCLXII Woislaus cannonic. Eccl. Sendomirien. ac haeres de Mikulowicze istam Ecclesiam dedie”. Jak wynika z łacińskiego tekstu, Wojsław był kanonikiem sandomierskim i jednocześnie dziedzicem sąsiedniej wsi Mikułowice, oddalonej od kościoła o około kilometr. W 1. połowie XVII stulecia do nawy od północy dobudowana została kaplica Matki Boskiej – fundatorem był podskarbi koronny Hermolaus Ligęza i jego małżonka Anna z Jakubowic. Dokładna data budowy kaplicy, rok 1683, zapisana jest na umieszczonej w zakrystii tablicy. W roku 1870 od frontu dobudowano kruchtę, a później w roku 1885 powstały kaplice: św. Marii Magdaleny i św. Józefa. W tym samym czasie kościół był restaurowany – stało się tak dzięki inicjatywie i energii ówczesnego proboszcza, księdza Władysława Fudalewskiego.
Kościół, otoczony kamiennym murem, stoi w północnej części wsi, na wzniesieniu. Jest orientowany. Za materiał konstrukcyjny posłużył tu kamień, przykryty tynkiem. Prezbiterium jest niewielkie i kwadratowe w planie. Nawa jest szersza, prostokątna; od północy przylega do niej kwadratowa, barokowa kaplica Matki Boskiej. Przy wschodniej ściany kaplicy, przylegając także do prezbiterium, znajduje się prostokątna, podpiwniczona przybudówka (prawdopodobnie z roku 1686) mieszcząca dwie zakrystie. Od zachodu dobudowana jest do nawy dziewiętnastowieczna kruchta.
Kościół przykrywają strome dwuspadowe dachy. Kiedyś były one jeszcze bardziej strome, o czym świadczą wyraźnie wystające ponad kalenicę trójkątne szczyty, ozdobione szczelinowymi, ostrołukowymi otworami. Wieżyczka na sygnaturkę, górująca nad całością świątyni, ma formy późnobarokowe. Prezbiterium ma sklepienie krzyżowo – żebrowe ze zwornikiem ozdobionym herbem Wojsława – Wilczekosy. Nawę nakrywa strop płaski z fasetą, zakrystie sklepienie kolebkowe. Kaplica Matki Boskiej, otwarta do nawy arkadą o spłaszczonym łuku, przykryta jest kopułą wspartą na pendentywach i zwieńczoną latarnią. Pod kaplicą znajduje się krypta z grobami Ligęzów.
Z gotyckich detali (oprócz wspominanej już tablicy erekcyjnej) zachowały się portale: czternastowieczny, kamienny, ostrołukowy, profilowany, prowadzący niegdyś do nawy od południa, a w roku 1922 zamurowany oraz późnogotycki, z datą 1523 na nadprożu, wiodący z prezbiterium do zakrystii. Gotyckie są też ostrołukowe okna w prezbiterium; okno wschodnie z XIV stulecia, z kamienną oprawą (obecnie zamurowane) ma trójlistny maswerk.
W głównym ołtarzu, pochodzącym z 1. połowy XIX wieku, umieszczony jest obraz patrona świątyni. Ściany prezbiterium pokrywa polichromia pędzla Wojciecha Gersona z roku 1891, konserwowana w roku 1960. Podczas badań prowadzonych w roku 1993 odkryto barokowe polichromie w nawie kościoła, stylistycznie zbliżone do tych, które odnaleziono już w roku 1961 za ołtarzem głównym.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
