Wieś Parszów, leżącą pomiędzy Wąchockiem a Skarżyskiem, należącą do parafii w Wąchocku wspomina ksiądz Wiśniewski w tych słowach: „przy drodze do Mostek stoi murowana kaplica pod wezwaniem Aniołów Stróżów, wystawiona w kształcie gwiazdy w 1837 r. przez fabrykantów z Parszowa i Mostków, długa 12 łok., szeroka 11 łok. wysok. 8 łok.”. Zanim zbudowano kościół i powołano parafię, tu odbywały się nabożeństwa odprawiane przez księży z Wąchocka.
Na początku lat 30. XX stulecia mieszkańcy Parszowa zapragnęli mieć własną parafię. Władze kościelne wyraziły zgodę i na pierwszego proboszcza powołano księdza Józefa Sołka. Pod budowę kościoła wyznaczono teren w pobliżu kaplicy. Proboszcz powierzył wykonanie projektu radomskiemu architektowi, Kazimierzowi Prokulskiemu. Uroczyste poświęcenie i wmurowanie kamienia węgielnego nastąpiło w dniu 6 maja 1934 roku. Tempo prac budowlanych było bardzo szybkie – jesienią pokryto gontem dach, a w dniu 15 grudnia odbyła się konsekracja całkowicie już wykończonej świątyni. W latach 70. gontowe pokrycie dachu zastąpiono ocynkowaną blachą. a drewniane podłogi – ceramicznymi posadzkami.
Kościół położony jest równolegle do drogi wiejskiej, w południowej części wsi. Kształt działki sprawił, że nie mógł on być orientowany – prezbiterium zwrócone jest na południe, a elewacja frontowa na północ, w kierunku wsi. Na zachód od kościoła stoi kaplica Aniołów a w południowo – wschodnim narożniku cmentarza znajduje się dzwonnica.
Wydłużony, prostokątny korpus kościoła ma trzy nawy. Prezbiterium jest krótkie, trójbocznie zamknięte, o szerokości tej samej co główna nawa. Przy prezbiterium są dwie symetryczne dobudówki: od zachodu skarbczyk a od wschodu zakrystia. Na głównej osi kościoła, od północy, znajduje się kwadratowa w planie wieża. Jej trzon na połowę długości boku „wtopiony” jest w korpus kościoła; z trzech stron otaczają go podcienia, nawiązujące swą formą do charakterystycznych dla dawnych kościołów sobót. Architektura wieży, z nieznacznie nadwieszoną izbicą na najwyższej kondygnacji, także nawiązuje do form historycznych, choć mocno tu przetworzonych, z wyraźnymi reminiscencjami witkiewiczowskiego stylu zakopiańskiego.
Kościół ma konstrukcję ryglową /za wyjątkiem słupowo – ramowej dzwonnicy/, ustawioną na dość wysokiej podmurówce wykonanej z piaskowca. Pod zakrystią i skarbczykiem wymurowano piwnice. Korpus i prezbiterium przykrywają osobne, dwupołaciowe dachy /nad prezbiterium dach przechodzący w trójpołaciowy/, a skarbczyk i zakrystię nakrywają przedłużone połacie znad prezbiterium. Nad wieżą jest dach ostrosłupowy, w dolnych partiach bardzo mocno odgięty. Wieżyczka na sygnaturkę ma plan czworoboczny, zaś jej hełm jest miniaturą hełmu wieży.
Elewacje kościoła szalowane są deskami umieszczonymi poziomo. Wertykalizm wieży dodatkowo podkreślają pionowe szalunki wyższych kondygnacji wieży. Dolne partie izbicy ozdobione są fryzem z wycinanych „w ząbki” desek, nadającym wieży charakter nieco „cepeliowski”.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
