OSTROWIEC ŚWIĘTOKRZYSKI Kościół „fabryczny”

Kościół parafialny pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego w Ostrowcu Świętokrzyskim nazywany jest przez mieszkańców miasta „fabrycznym” lub „hutniczym”. Inicjatorem budowy świątyni był arcybiskup Władysław Jasiński, a głównym sponsorem inż. Mieczysław Iwaszkiewicz, dyrektor Zakładów Ostrowieckich. Gdy zapadła decyzja o budowie, zamówiono projekt u architekta Tadeusza Rekwirowicza (1865-1962). Kamień węgielny położono w dniu 18 października 1931 roku.
„Fabryczny” kościół w Ostrowcu zbudowany został z modrzewia. O ile w XIX stuleciu w Polsce wzniesiono niewiele drewnianych świątyń, to druga i trzecia dekada wieku XX, czyli lata Polski Niepodległej, zaznaczyły się w naszym regionie pewnym ożywieniem drewnianego budownictwa sakralnego. „Serię” tę zapoczątkowano w podkieleckim Białogonie, budując „zakopiański” kościół zaprojektowany przez „fabrycznego” architekta, Mateusza Galasa. Kilka kościołów powstało wzdłuż rzeki Kamiennej: w Starachowicach (1922 według projektu Jana Borowskiego), w Skarżysku-Bzinie 1928 (autorstwa Waleriana Wołodźki), w Ostrowcu 1932 (dzieło Rekwirowicza), a potem w Parszowie (1934, zaprojektowany przez Kazimierza Prokulskiego), w Sarnówku (1937), i ostatni – w Bodzechowie (1937, też według projektu Rekwirowicza). Wszystkie te obiekty powstały w związku z dynamicznym rozwojem przemysłu w latach międzywojennych i wywołaną przez to gwałtowną urbanizacją. Autorami projektów – często wykonanych nieodpłatnie, byli „zakładowi” architekci. Powodem wyboru drewna, jako materiału do konstrukcji świątyń, był zamysł  w miarę szybkiego i taniego zaspokojenia „zapotrzebowania” na obiekty sakralne. Ale nie tylko. Nie mniej ważnym czynnikiem była próba znalezienia odpowiedzi na pytanie: jaką powinna być architektura prawdziwie polska – architektura kraju, który niedawno, z tak wielkim trudem, odzyskał upragnioną niepodległość.
Ostrowiecki kościół zbudowano we wschodniej części miasta, przy ulicy Poniatowskiego. Zwrócony frontem na południe obiekt składa się z trzynawowego, bazylikowego korpusu, krótkiego, wielobocznie zamkniętego prezbiterium i dostawionej do niego od strony zachodniej zakrystii. Przy prezbiterium pojawiły się „soboty” – forma bardzo polska, choć w przypadku Ostrowca, nie mająca funkcjonalnego uzasadnienia. Od frontu znajdują się: kruchta (nad którą umieszczono chór muzyczny) i o od roku 1939 wieża-dzwonnica (także zaprojektowana przez Tadeusza Rekwirowicza).
Kościół ma konstrukcję ryglową, ustawioną na wymurowanym z kamienia cokole. Nad nawa główną znajduje się dwuspadowy dach o konstrukcji wieszarowej – podobny, choć niższy i o mniejszej rozpiętości (zakończony trójpołaciowo) jest nad prezbiterium. Nawy boczne (jak również soboty) nakrywają dachy pulpitowe. Dzwonnica składa się z dwóch prostopadłościanów – dolnego znacznie szerszego, w niższych partiach osłoniętego blaszanym „fartuchem” i górnego, w proporcjach zbliżonego do sześcianu, z otworami dzwonowymi. Nakrywa ją hełm z latarenką, a poszczególne prostopadłościany rozdziela „obdaszek”. Ściany osłaniają szalunki z pionowo przybijanych desek, a dachy pokryte są miedzianą blachą, która w roku 1984 zastąpiła pierwotnie zastosowany gont. Wewnątrz ściany obite są deseczkami. Nawy rozdzielają słupy z zastrzałami, podtrzymujące podciągi. Nad nawami: główną i wschodnią jest strop deskowy, zaś nad zachodnią – kasetonowy.

Oznaczone: albumAutor: Roman Mirowski