Wieś Ostrowce leży w południowej części województwa, w gminie Nowy Korczyn, przy drodze Kraków – Sandomierz. Pierwsza wzmianka o tutejszej parafii pochodzi wprawdzie z roku 1326, kiedy plebanem był ksiądz Paweł, ale i kościół i parafia powstały wcześniej, być może było to tak, jak zapisano w roku 1857, który to tekst przytacza ksiądz Wiśniewski: „Ponad drzwiami kościoła w Ostrowcach od strony południowej, był napis, że kościół ten postawił Jan Nejszon >proboszcz wiślicki w 1292 r. którego biust w płaskorzeźbie z kamienia dotąd nad temiż drzwiami dochowano<”. W Liber Beneficiorum Długosz informuje, że parafialny kościół w Ostrowcach, pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, był budowlą murowaną, a jako fundatora wymienia Jana Naszyona herbu Topór, wiślickiego prepozyta.
Wiślicki prepozyt był interesującą postacią. W dokumentach nazywa się go dość różnie: w katalogu prałatów Korytkowskiego figuruje jako Nassanon Similonis lub Nasyca, zaś ksiądz Wiśniewski przytacza imię prałata w brzmieniu: Nassan. W wieku lat 16 Nasyca był już kantorem sandomierskim, a przed 30 rokiem życia uzyskał jeszcze godności kanonika gnieźnieńskiego, poznańskiego i płockiego. W jego sprawie interweniował podobno nawet papież, Jan XXII, nakazując mu zrzeczenie się niektórych beneficjów, do czasu, gdy zostanie na nie „na nowo prezentowany i wprowadzony”.
W roku 1508 właścicielką wsi była Anna Balicka, ale w 1579 Jan Jakubowski. Jakubowski, gorliwy zwolennik reformacji, kościół „sprofanował i złupił” zaś rzemieślnicy mieszkający we wsi puścili z dymem plebanię. Kościół był opustoszały jeszcze w roku 1596. Odrestaurowano go w roku 1602, upamiętniając to wydarzenie wmurowaną nad głównym wejściem płytą z napisem: „Haec Aedes Profanata Fuit Anno Dni 1568 Restaurata Vero Per Dominum Sebastianum Nieradzki Anno Dni 1602”. Nie wspomniano, jak widać, kto profanacji dokonał, ale wymieniono nazwisko fundatora odbudowy świątyni, Sebastiana Nieradzkiego, herbu Ogończyk – nie podając jednak czy był on plebanem czy też kolatorem kościoła. „Rekoncyliowanie świątyni nastąpiło w roku 1615, a proboszcz został uposażony dziesięciną z dworskich pół wsi Zagórzany i z karczmy w Ostrowcach. W zamian za dochody, pleban miał utrzymywać szkołę i nauczyciela. Rekonsekracji dokonano w roku 1625.
Najstarszy zachowany opis pochodzi z roku 1792 i podaje, że kościoła był wymurowany z białego kamienia „7 szkarpami wsparty, okien mający 5, w prezbiterium i zakrystii sklepiony, w nawie mający podsiębitkę…Drzwi dwoje od zachodu wprost do świątyni i od południa przez kruchtę…Rozmiary kościoła 24×12, zakrystia 8×8 i kruchta 8×6 łokci…” – podaję za księdzem Wiśniewskim. W roku 1857 opis ten uzupełniono, pisząc że stały w nim trzy ołtarze.
Z przytoczonych w opisie wymiarów wynika, ze kościółek był niewielki i to chyba stanowiło główną przyczynę zbudowania nowego, znacznie obszerniejszego obiektu. Inicjatorem budowy był proboszcz, ksiądz Karol Borewicz, a zgodnie z napisem na tablicy wmurowanej nad portalem, kościół wzniesiony został w roku 1897 „sumptibus parochianorum”, co na język dzisiejszych sprawozdań przełożyć można jako: wspólnym wysiłkiem finansowym parafian. Kościół jest neogotycki, jednonawowy, z węższym i niższym prezbiterium. Jego front „zdobi kilkupiętrowa, w górnej części ośmiokątna wieżyca, zakończona ostrym szpicem”.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
