Z espół kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, kościół jest drewniany powstał przed 1744 r.
Parafia św. Krzyża w Chomentowie, wsi w gminie Sobków, w powiecie jędrzejowskim, powstała w roku 1331. Fundatorami drewnianego kościółka, którego patronami zostali św. Mateusz i św. Maria Magdalena, byli Jakub i Mikołaj, „dziedzice” Chomentowa. Kościół stanął przy rozwidleniu dróg, wiodących ku Korytnicy, Chmielowicom i Siedlcom. Budowę zakończono w roku 1328, ale konsekracja odbyła się w roku 1331 – dokonał jej biskup krakowski Jan Grot. W skład nowo ustanowionej parafii wchodziły wsie: Chomentów, Drochów, Jawor, Lipa i Stanowice, odłączone od dotychczasowej parafii w Kijach.
W wieku XVI, jeden ze współwłaścicieli wsi, Kilian Łukowski „chwyciwszy się reformacji, według zeznania archidiakona Krzysztofa Kozianierskiego z roku 1595, kościół spustoszył” – zapisał Rawita Witanowski. Na początku XVII stulecia „katolicy odebrali swój kościół”, ale proces o przywrócenie majątku zakończył się dopiero w roku 1619, gdy Stanisław Chomentowski zwany Złomek, osiemdziesięcioletni wówczas dziedzic części Chomentowa, pod przysięgą zeznał „jakie grunta, łąki, sadzawki, lasy należały do kościoła chomentowskiego”. Inne źródła, nie pisząc wprawdzie wprost, że kościół zamieniony został na zbór, w okresie od 1577 do 1608 nazywają go sprofanowanym. W roku 1661 zapisano, że kościół miał drewnianą dzwonnicę, trzy ołtarze i dach w dobrym stanie.
W okresie pomiędzy 1711 a 1744 /kiedy to konsekracji dokonał biskup Michał Kunicki/ wybudowano nowy kościół lub też całkowicie wyremontowano stary. Pod koniec XVIII stulecia, ówczesny proboszcz ksiądz Karol Drążewski dokonał remontu dachu, przyciesi, szalunków na elewacji i „wystawił” sygnaturkę. Parę lat później wybudował też nową dzwonnicę. W aktach Dyrekcji Ubezpieczeń zachował się plan kościoła z około połowy XIX stulecia. Układ pomieszczeń jest na nim identyczny jak obecnie: kwadratowa nawa, węższe od niej i niższe prostokątne prezbiterium z przybudowaną od północy zakrystią i niewielka, kwadratowa kruchta od południa. Stan techniczny kościoła oceniono wtedy jako mierny. Musiała się do tego przyczynić „klęska wojenna, która nawiedziła w r. 1794 Chomentów, Korytnicę i inne okoliczne włości. Kościół zrabowano, zniszczono zabudowania plebańskie…” – Rawita skrępowany carską cenzurą nie mógł napisać wprost, że „klęską” tą byli Moskale.
W roku 1844 chomentowski dziedzic, Jan Kanty Łempicki, zastąpił zrujnowaną drewnianą dzwonnicę nową, murowaną, typu bramnego, stojącą przy kościele do dzisiaj. Jest ona piętrowa, trzyosiowa /otwory przesklepione są półkoliście/, z częścią środkową nieco wyższą, nakrytą gontowym daszkiem o trzech wierzchołkach i niższymi częściami bocznymi, przykrytymi dachami dwuspadowymi, także gontowymi.
Wnętrza świątyni przykrywają płaskie stropy. Ołtarz główny jest barokowy, pochodzi z początków XVIII stulecia. Umieszczone w nim obrazy są starsze, siedemnastowieczne i przedstawiają: Madonnę z Dzieciątkiem, Anioła z młodym Tobiaszem i św. Mateusza. Boczne ołtarze i ambona są barokowe. Organy pochodzą z końca wieku XIX – zakupił je w roku 1882 proboszcz, ks. Jan Klimas. Na otaczającym kościół cmentarzu znajdują się dwa kamienne nagrobki, oba romantyczne: Julianny Tymienieckiej /zmarłej w 1822 roku/ i Piotra Zaremby Tymienieckiego /zm. w roku 1825/, właścicieli Chomentowa.
