Ksiądz Wiśniewski wieś Tuczępy /leżącą pomiędzy Szydłowem a Stopnicą/ nazywa starożytną, podając w oparciu o dokumenty, że już w 1190 roku stuleciu Dzierżek z Chotla, brat Wita, płockiego biskupa, nadał ją buskiemu klasztorowi. W roku 1326 istnieje w Tuczępach parafia, której plebanem jest Jakub. W roku 1433 proboszczem jest Paweł. Za jego „plebanowania” rozstrzygany był spór o dziesięcinę ze wsi Niziny. Powód, którym był proboszcz Jan z kościoła w Strzelcach, reprezentowany przez magistra Piotra z Proszowic, przegrał w pierwszej instancji sprawę /sądził Tomasz z Chrobrza, doktor dekretów, kanonik i oficjał krakowski/. Niezadowolony z wyroku Paweł złożył apelację, odrzuconą przez rozpatrującego sprawę w tej instancji Jana Elgota, także doktora dekretów, kanonika i oficjała. Sędzia nie tylko powtórnie odsunął Pawła od dziesięciny, ale aby z pieniactwem skończyć, nakazał mu w tej sprawie perpetuum silentium. Bardzo to mądre i piękne rozstrzygniecie!
W połowie XV stulecia stał w Tuczępach drewniany kościół parafialny, którego patronem był św. Jan Chrzciciel. Wsią władał wtedy dziedzic Abraham Chrząstowski pieczętujący się Strzegomiem lub Kościeszą. Do parafii należały także: Niziny Mikołaja Szczepieckiego herbu Janina, Grzymała i Sieczków Jana Rytwiańskiego herbu Jastrzębiec, Dobrów Mikołaja Gnoińskiego, Góra Jana Pruskiego, Januszkowice i Jarosławice Jana Szczepieckiego oraz Naczasławice i Wierzbica. Pleban brał dziesięcinę z łanów kmiecych, z folwarku, od zagrodników, także z karczem. Miał też własne pola i łąki.
W roku 1579 Tuczępy były własnością Stanisława Dymitrowskiego, który „uwikławszy się w grasującą wówczas herezję, zagrabił wszelkie uposażenie plebańskie” przysługujące księdzu Zygmuntowi Wielickiemu. W roku 1598, po śmierci męża – heretyka, wdowa po nim, Zofia, „przyzwała” wypędzonego plebana i przywróciła mu odebrane pola i łąki.
Drewniany kościół stał w Tuczępach do roku 1656, kiedy to, jak napisał ksiądz Jan Wiśniewski „spalili go grasujący po Polsce Szwedzi i Węgrzy. Wówczas ksiądz Krzysztof Mastkiewicz pleban miejscowy w 1674 roku z ofiar parafian i własnym sumptem wzniósł ku czci Bożej, Wniebowzięcia Matki Boskiej oraz św. Jana Chrzciciela kościół murowany”.
Barokowa świątynia zbudowana z inicjatywy księdza Mastkiewicza jest budowlą orientowaną, wymurowaną z kamienia i cegły i pokryta tynkiem. Nawa jest prostokątna, a przy niej węższe od niej prezbiterium, zakończone prostą ścianą. Od strony południowej do nawy dostawiona jest kruchta, a od północy kaplica Matki Boskiej Różańcowej, wybudowana około roku 1800. Przy prezbiterium od strony północnej, znajduje się zakrystia. Wewnętrzne płaszczyzny ścian nawy i prezbiterium podzielone są pilastrami. Przekrycie wnętrz stanowią sklepienia kolebkowe z lunetami. Otwór tęczowy jest półkolisty, a belka tęczowa /z datą 1668/ niesie barokowy krucyfiks i pelikana z pisklętami u stóp krzyża.
Elewacje kościoła są bardzo proste, niemal ascetyczne: zachodnią wieńczy trójkątny szczyt zdobiony wnękami, wschodnią także „ożywiają” wnęki. Główną fasadę zasłania umieszczona na jej osi murowana, arkadowa, dwukondygnacyjna dzwonnica z roku 1829, stanowiąca jednocześnie bramę przykościelnego cmentarza. Nad dwuspadowym dachem kościoła góruje barokowa wieżyczka na sygnaturkę.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
