Łagów – panorama od wschodu z stanowiąca dominantę sylwetą kościoła parafialnego
Tak więc wydany w roku 1375 przez Elżbietę Łokietkównę dokument lokacyjny Łagowa, nie był lokacją na tak zwanym „surowym korzeniu”, lecz porządkował stan prawny, uściślał rozwiązania urbanistyczne, układ zabudowy, stosunki własnościowe – ale w oparciu o elementy już istniejące. „Jądrem” układu urbanistycznego stał się tu plac rynkowy, bardzo wydłużony – o wymiarach ok. 70 na 250 metrów. Dla porównania krakowski Rynek Główny ma ok. 200 na 200 m, zaś warszawski – staromiejski – ma tę samą prawie szerokość (73 m) co łagowski, zaś długość tylko 90 metrów. Północną pierzeję rynku tworzył kościół parafialny. Poprzedni, pod wezwaniem Świętej Maryi, zapewne drewniany, a później obecny p.w. św. Michała Archanioła – a także towarzysząca im zabudowa plebańska. Długosz pisał, ze miasto obejmowało teren o powierzchni 19 łanów, z których 2 wydzielono dla wójta. Teren wójtostwa rozciągał się na zachód od miasta.
Najstarszy z zachowanych planów miasta Łagowa pochodzi z roku 1825 i wciąż łatwo na nim odleźć układ pierwotnej wsi-wielodrożnucy z której powstał Łagów. Profesor Grażyna Balińska pisze: „Na początku XIX wieku kształt ten był jeszcze bardziej czytelny bowiem ulice w północnej części miasta, zwłaszcza Opatowska i Słupska, stanowiły dość nieregularne, szerokie przestrzenie- raczej aneksy placu targowego niż miejskie wnętrza uliczne”.
