Oficjalną datą otwarcia klasztoru chęcińskich klarysek był dzień 4 października 1644. kiedy to „wprowadzono za klauzurę” przybyłe z Gniezna cztery zakonnice: Eufrozynę Leśniewską, Ludwikę Żukowską, Hebronię Maniecką i Wiktorynę Prądzyńską. Następnego dnia „przyjęły welon i złożyły profesję” miejscowe panny: Klara Gręboszowska, Elżbieta Grabowska oraz Agnieszka i Salomea Mirowskie. Ksienią wybrana została Eufrozyna Leśniewska. Uroczystą Mszę Świętą celebrował Mikołaj Świrski (już jako sufragan-nominat) a uczestniczyli w niej: prowincjał franciszkanów oraz ksieni klasztoru gnieźnieńskiego.
Zakonnice obowiązane były do przestrzegania „konstytucji” opartych na uchwałach trydenckiego soboru i kapituły florenckiej. Zasady klauzury zabraniały zakonnicy podejścia do kraty samej, bez towarzyszek. Habit można było przywdziać w wieku lat 12, zaś profesję składać w 16 roku do życia. Do momentu złożenia „profesji” klasztor pobierał opłatę od nowicjuszki za ubiór i wyżywienie, a prywatnego majątku jej nie wolno było naruszyć. „Obłóczyny” odbywały się uroczyście – w niedzielę lub święto, uczestniczyli rodzice i krewni, a o wygłoszenie przemówienia proszono jakiegoś dygnitarza. Ubranej w bogaty strój świecki neofitce ścinano włosy i ubierano ją w szary, zakonny habit. Zakonnicom nie wolno było posiadać żadnego majątku prywatnego – całość stanowiła własność konwentu. Siostry zakonne miały „obowiązek wspólnego chóru i stołu”. Musiały żyć „w skromności, ciszy, uczciwości i przykładności”. Do spowiedzi zobowiązane były przystępować nie rzadziej niż raz w miesiącu, a spowiednik musiał zmieniać się co dwa lata.
Każdy dzień siostry klaryski musiał zawierać cztery elementy: pierwsza jest odprawowanie służby Bożey, wtóra pracy zakonney, trzecia zażywanie pokarmu, czwarta odpoczywania.. z tym jednak zastrzeżeniem, że …od tych czterech zabaw cokolwiek ci czasu zbędzie, pamiętay go trawić w zawarciu osobnym, zabawiając duszę twoję abo czytaniem rzeczy duchownych, abo modlitwą…
Wschodnia elewacja kościoła Marii Magdaleny, z racji dostawienia do niej budynku klasztoru, jest mało widoczna – ponad dachem klasztoru wznosi się tylko jej trójkątny szczyt. Wschodni szczyt, analogicznie jak zachodni szczyt kościoła, zdobią wnęki zamknięte od góry łukiem. Różnica miedzy zachodnią elewacją i jej wschodnią odpowiedniczką polega na ilości wnęk: od zachodu jest ich cztery, zaś od wschodu cztery w rzędzie dolnym i piąta pod samym wierzchołkiem.
Południową elewację kościoła i klasztoru podziwiać można tylko z pewnej odległości – z bliska jest to niemożliwe, gdyż teren na południe od tych obiektów objęty jest klauzurą. Podobnie rzecz ma się z dzwonnicą, przybudowana do południowej elewacji kościoła. Jest ona zbyt niska by zobaczyć ją z ulicy Małogoskiej. Inaczej było w czasach Józefa Szermentowskiego. Na jego obrazie dzwonnica jest znacznie wyższa niż obecnie, gdyż wieńczy ją piękny barokowy hełm, bardzo podobny do hełmu dzwonnicy klasztornego kościoła na kieleckiej Karczówce.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
