Pierwsza wzmianka o kościele w Niekrasowie pochodzi z roku 1326 i dotyczy kościoła p.w. św. Krzyża stojącego w innym miejscu /ks. Wiśniewski pisze, że stał on na górze, tu gdzie dziś stoi plebania/. Kościół ten podobno był erygowany już w wieku XII, ale brak na to jakichkolwiek dowodów.
Z racji uciążliwości dostępu do starego kościoła, nowy obiekt zbudowany około roku 1400 zlokalizowano u podnóża góry. O świątyni tej, pod wezwaniem takim jak obecnie – Nawiedzenia NMP, wspomina Długosz, informując, że wykonana była z drewna, a pleban nazywał się Stanisław Goljab. W roku 1536 kościół został przez innowierców sprofanowany, a potem zniszczony. W latach 1536-1614 nie było w Niekrasowie kościoła, tylko kalwiński zbór, zlokalizowany wg księdza Wiśniewskiego „przy drodze, na stoku góry”, ufundowany prawdopodobnie przez Turskich. Zbór odebrany kalwinom konsekrowany został w roku 1615.
Ksiądz Wiśniewski, powołując się na Rubrycelę Diecezjalną z roku 1880 podaje, że obecny kościół istnieje od roku 1661, po spaleniu się dawniejszego. Gruntowna restauracja /z częściowym przekształceniem/ miała miejsce w latach 1817-35 i w XX stuleciu: w roku 1905 i 1950.
„Kościół…dachem gontowym nakryty, położony w pięknej i malowniczej nizinie, otoczony drzewami, wśród których przeważają akacje i zwracają uwagę grubopienne lipy na pewno pamiętające budowę i konsekrację kościoła” – pisze ksiądz Bastrzykowski. Zbudowany jest z modrzewia, w konstrukcji zrębowej, z dębowymi przyciesiami na kamiennym podmurowaniu, oszalowany deskami, dach pokryty ma gontem. Korpus początkowo kwadratowy, powiększony został w kierunku zachodnim w wieku XIX. Prezbiterium zamknięte jest wielobocznie; od północy, stanowiąc jakby przedłużenie nawy, przylega do niego zakrystia. Dachy są bardzo strome – kalenica prezbiterium nieznacznie niższa od kalenicy korpusu. Połać dachu prezbiterium spływa nad zakrystię – podobnie rozwiązane są dachy nad nawami bocznymi. W dachu nad prezbiterium, dokładnie na jego osi, umieszczono małe okienko doświetlające poddasze. Sygnaturka „cebulkowata, ośmioboczna wieżyczka przezrocza, przechodząca w krzyż”. Wnętrze nakrywa płaski strop. Dwa rzędy słupów rozdzielają nawę główna od naw bocznych. Ostrołukowy łuk tęczowy według ks. Bastrzykowskiego „niekoniecznie słusznym, a w każdym razie nieautentycznym jest przydatkiem”.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
