Tarnoskała. Widok Pawilonu północno-zachodniego
Budowę Tarnoskały datuje się na rok 1778. Po śmierci Joachima dobra przeszły na własność jego syna, Stanisława. Wdowa po Stanisławie, znana z rozrzutności i chętnie zaciąganych długów, musiała oddać majątek wierzycielom. Wszystkich następnych właścicieli trudno wyliczyć. Warto wspomnieć jednego z nich, Ludwika Jagniątkowskiego, lekarza, który „władając” Tarnoskałą w latach 1898-1917, założył w pałacu zakład wodoleczniczy oraz letnisko. Podczas I wojny światowej pawilony zdewastowało stacjonujące tu wojsko. Od roku 1921 stoją już zresztą tylko trzy pawilony. Po II wojnie światowej w pawilonach zlokalizowano szkołę, która czynna jest tu do dzisiaj. Wozownię adaptowano na salę gimnastyczną – i jest to chyba jedyna na świecie sala gimnastyczna, której dłuższe ściany nie są proste, tylko biegną po łuku.
Klasycystyczną architekturą Tarnoskały przez wiele powojennych lat nikt się nie przejmował – choć był to pierwszy przykład takiej architektury w całej Małopolsce. Pawilony przebudowywano wewnątrz do woli, zmieniano kształt i wymiary otworów w elewacjach, likwidowano zabytkowy detal – a jako wątpliwą rekompensatę – dobudowano do wschodniego pawilonu mało estetyczny ganek.
