Pierwsza wzmianka o Rakoszynie pochodzi z roku 1153 – arcybiskup Jan nadał wieś jako uposażenie jędrzejowskim cystersom. Parafia istniała tu na pewno w roku 1326 a plebanem był Florian. Niewiele wiadomo o pierwotnym kościele. Pewnie był drewniany, ale czy był tu tylko jeden obiekt który dotrwał do XVIII stulecia – nie wiadomo. Wiadomo za to, że w okresie reformacji kościół „sprofanował i złupił zostawszy kacerzem” Kacper Kempski, dziedzic Rakoszyna. W 1. połowie XVII stulecia sprawa zwrotu kościoła katolikom toczyła się w sądach i trybunałach. Gdy wreszcie uwieńczona została sukcesem, odebrany innowiercom obiekt przedstawiał stan opłakany: „dachy pospadały ze wszystkiego kościoła, zakrystiey, dzwonnicy na których ani dachów, ani gontów, ani krokiew nie masz…. ściany kościoła pociekłe, zwłaszcza przyciesie…kościół jest na jedną stronę pochylony… dzwonnica pusta…”- pisze delegat sądu krakowskiego w roku 1639. „wkrótce zapewne doprowadzono go do tego stanu, że mógł jeszcze lat sto z górą służyć” – konstatuje jednak ksiądz Wiśniewski.
Z opisu z roku 1731 dowiadujemy się, że kościół określany wówczas jako „stary”, był budowlą orientowaną złożoną z nawy, prezbiterium z dobudowaną od północy zakrystią i z zachodniej kruchty, nad którą była dzwonnica. Nowy, obecny kościół zbudowany został w roku 1779 lub 1780 przez miejscowego proboszcza, ks. Tomasza Kalińskiego. Konsekracja odbyła się w dniu 28 października 1780 roku. O ile układ nowej świątyni stanowił w znaczącym stopniu powtórzenie układu starej, to nie pojawiła się już przy niej dobudówka z zakrystią. Na zakrystię przeznaczono wschodnią część prezbiterium, oddzielając ją ścianką, a drzwi do niej wykonując na głównej osi kościoła.
Wzniesiony z modrzewia kościół ma konstrukcję mieszaną: głównie zrębową, ale łączy też w sobie elementy konstrukcji sumikowo – łątkowej. Widać to wyraźnie w ścianach nawy i prezbiterium. Narożniki wzmacniają lisice. Dachy dwuspadowe /nad prezbiterium dach przechodzący w trójpołaciowy/ o zróżnicowanym poziomie kalenicy, o wiązarach storczykowych, jeszcze niedawno pobite gontem, obecnie pokryte ocynkowaną blachą. Elewacje oszalowane pionowo deskami „z listwowaniem”.
Od zachodu do nawy przylega dwukondygnacyjna kruchta – dzwonnica. Początkowo była wyższa, ale podczas remontu w roku 1922 obniżono ją do obecnej wysokości. W tym samym czasie wykonano także – górującą obecnie nad dachami – wieżyczkę na sygnaturkę.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
