Z espół kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Władysława. Kościół murowany z lat 1625 – 1642.
Kunów, położony nad rzeką Kamienną pomiędzy Starachowicami i Ostrowcem, jest miejscowością bardzo starą. Początków bardzo dawnego osadnictwa można się tu doszukiwać w południowej części miasta, w rejonie nazywanym dziś Gródkiem. W XIII stuleciu Kunów stanowił centrum dóbr krakowskiego biskupa. W obronnym dworze kunowskim mieszkali i administrował biskupimi włościami mianowani przez nich włodarze, ale przebywali też często sami krakowscy infułaci, tu podpisując liczne dokumenty. Z Kunowem wiążą się nazwiska Pawła z Przemankowa, czy Jana Muskaty – dłuższy pobyt tego ostatniego w Kunowie odbył się z rozkazu Władysława Łokietka, który rozkazał pojmać go i tutaj właśnie uwięzić
Formalnie Kunów stał się miastem w roku 1467, na mocy przywileju Kazimierza Jagiellończyka. Istnieją jednak w obiegu informacje o wcześniejszej lokacji, dokonanej bądź w roku 1356 za Kazimierza Wielkiego, bądź za sprawą Zbigniewa Oleśnickiego w następnym stuleciu, jak pisze Długosz, a za nim powtarza ksiądz Wiśniewski. Zdaniem profesora Kiryka, teorie te nie zasługują na poważne traktowanie.
Pierwszy kościół parafialny, drewniany, stał w Kunowie już w roku 1351. Podobno zbudowano go w roku 1327; jego patronem był św. Władysław zaś plebanem Stanisław ze Zdun, który zmienił zmarłego w Rzymie księdza Mikołaja Kreczkonisa. W czasach Długosza plebanował tu ks. Jan Goworzyński herbu Dębno. Drugi kościół Kunowa był świątynią szpitalną, pod wezwaniem św. Ducha. Zbudowano go w latach 1538-45 dzięki inicjatywie i funduszom biskupa Piotra Gamrata. Kościółek ten spłonął w roku 1656. Po odbudowie dokonanej w latach 1658-80 przez biskupa Andrzeja Trzebickiego, dotrwał do roku 1824, kiedy rozebrano go z racji bardzo kiepskiego stanu technicznego, czyli mówiąc wprost: „ze starości”.
Zły stan techniczny pierwotnego kościoła parafialnego (choć ksiądz Wiśniewski pisze, że pożar) był przyczyną budowy nowej, murowanej fary. W latach 1625-42 (lub 1638-42) zbudowano nowy, murowany kościół. Fundatorem był tutejszy proboszcz, ksiądz Szymon Koch, herbu Nałęcz, kanonik krakowskiej kolegiaty p.w. Wszystkich Świętych. Początkowo świątynia – co do cech stylowych – była późnorenesansowa, ale późniejsze przeróbki [1850, 1898) mocno te cechy zatarły.
Kościół jest orientowaną, trójnawowa bazyliką. Korpus nawowy ma cztery przęsła, prezbiterium – dwa oraz wieloboczne zamknięcie. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia, od południa składzik. W zachodnią część głównej nawy wbudowano w roku 1850 czworoboczną wieżę, która zastąpiła dawną wieżę, wzniesioną w roku 1682. W roku 1898 do północnej nawy dostawiono kruchtę.
Nawy boczne otwarte są do nawy głównej arkadami. Wnętrza świątyni nakrywają sklepienia kolebkowo-krzyżowe z dekoracyjnymi żebrami, nad prezbiterium i nawami bocznymi zdobione dość skromnymi dekoracjami stiukowymi. Warto zwrócić uwagę na dziewiętnastowieczne kamienne ołtarze, wszystkie będące dziełami tutejszych, bardzo utalentowanych kamieniarzy, z których pracy miasto słynęło.
Z kościelnym cmentarzem graniczy cmentarz grzebalny. W linii ogrodzenia dzielącego oba cmentarze stoi murowana dzwonnica z roku 1898, zaprojektowana przez Wojciecha Gersona, wciąż bardziej znanego z dzieł malarskich.
