Z espół seminarium duchownego. Ul. Jana Pawła II nr 17. Kościół pod wezwaniem św. Trójcy.
„...Od wieków istniał w Kielcach szpital św. Trójcy, lecz data jego założenia niewiadoma, nawet Długosz, tak skrzętnie notujący podobne dobroczynne zakłady w diecezji krakowskiej, o szpitalu tym nic nie wspomina…” – tak napisał prawie sto lat temu Rawita Witanowski we fragmencie tekstu, poświęconym kieleckiemu kościołowi św. Trójcy. Wydaje się, że mocno przesadził z datowaniem początków szpitala; brak wzmianki u Długosza wynika z tej prostej przyczyny, że szpital założono na początku XVI stulecia, a więc co najmniej dwadzieścia parę lat po śmierci wielkiego historyka (Długosz zmarł w roku 1480). Szpital, jak wiadomo, nie zajmował się wówczas leczeniem – był czymś w rodzaju przytułku czy też hospicjum, zaś kielecki szpital św. Trójcy zorganizowano z myślą o starych i niedołężnych górnikach z podkieleckich kopalń. Przy szpitalu powstała kaplica zapewniająca pensjonariuszom posługę duchową.
W roku 1638 biskup Jakub Zadzik erygował probostwo przyszpitalne a także określił jego uposażenie. „…Proboszczem bywać miał jeden z wikariuszów kolegiaty, przez nichże wybrany...” – czytamy w dalszej części tekstu Witanowskiego. Obecny, murowany kościół powstał nieco później, w roku 1644 z inicjatywy księdza Macieja Obłomkowicza (lub Obłąkiewicza, jak nazywa go Rawita). Konsekracji dokonał w dniu 8 kwietnia 1648 biskup Piotr Gembicki. Nieco innego zdania był półtora wieku temu Kazimierz Stronczyński pisząc o kościele św. Trójcy, że: „założenie swoje winien biskupowi Szyszkowskiemu około roku 1620, głównie jednak przyozdobił go biskup Szaniawski, a zarazem założył przy nim seminarium, którego zarząd powierzył zgromadzeniu świeckich księży, Kommunistami lub Bartoszkami zwanych”.
Szpital nie zachował się; jego pozostałości włączone zostały do sąsiadujących z obu stron z kościołem budynków: szkoły (do której chodził Żeromski i Marcinek Borowicz z jego „Syzyfowych Prac”) i seminarium. Kościół przetrwał natomiast do czasów obecnych w kształcie niemal niezmienionym. Jest on jednonawowy, z prezbiterium w kształcie absydy, oddzielonym od nawy łukiem tęczowym; trójprzęsłową nawę nakrywa sklepienie kolebkowe z lunetami, zaś absydę półkopuła. Sklepienia ozdobione są dekoracją stiukową o motywach geometrycznych. Przęsło zachodnie przedzielone zostało krzyżowym sklepieniem na dwie kondygnacje: dolną, pełniącą funkcję kruchty i górną, gdzie znajduje się chór muzyczny. Od północy do kościoła dobudowano kaplicę, a od południa zakrystię.
Główna elewacja kościoła jest bardzo prosta, niemal ascetyczna. Flankują ją dwie prostopadło?????-ścienne przypory, zwieńczone obeliskami, ustawionymi na wysokości trójkątnego szczytu. Poziome podziały elewacji są zaznaczone dość delikatnie. Na osi umieszczono portal, a nad nim dwa otwory okienne: prostokątny o dekoracyjnej oprawie i drugi, zamknięty półkoliście, nie mający żadnej dekoracji. Płaskorzeźba przedstawiająca świętą Trójcę dodana została później. Portal główny jest oryginalny, siedemnastowieczny – być może stanowi on dowód, że udział w powstawaniu kościoła miał Tomasz Poncino?
Wyposażenie wnętrza świątyni powstało w XVIII stuleciu. Główny, barokowy ołtarz, jest fundacją biskupa Felicjana Szaniawskiego. Towarzyszą mu dwa boczne ołtarze, a uzupełniają ambona i prospekt organowy z rokokową dekoracją.
