Widok modliborzyckiego kościoła od strony północno-wschodniej
Wymurowany z kamienia i cegły (ta ostatnia używana głównie do obramień a także podczas rekonstrukcji) kościół jest budowlą orientowaną. Usytuowany na wydatnym wzniesieniu, góruje nad okolicą. Pewne cechy „monumentalizmu” przydają mu trzykondygnacyjne wieże, rozdzielone neogotyckim, schodkowym szczytem. Jego prezbiterium jest w zrębie gotyckie, oszkarpowane, zamknięte wielobocznie, z ostrołukowymi otworami okiennymi. Od północy przylega do niego zakrystia, przedłużona o kruchtę. Północna ściana zakrystii przebiega po łuku – ta nieregularność planu wynika zapewne z wykorzystania przez magistra Bartłomieja jakichś pozostałości pierwotnego kościoła (tego sprzed 1326 r.). Nawa, od prezbiterium nieznacznie szersza, w części wschodniej z zachowanymi pierwotnymi fragmentami murów, nakryta jest nowymi sklepieniami. Sklepienia w kościele są kolebkowe; w zakrystii zwykła kolebka, zaś w nawie i prezbiterium są to kolebki z bardzo głębokimi lunetami.W kruchcie od północy jest gotycki kamienny ostrołukowy portal. Od zewnątrz, we wschodniej ścianie prezbiterium, w ostrołukowej wnęce, znajduje się rzeźba Chrystusa Frasobliwego.
Przed pożarem – co wiemy z opisu ks. Wiśniewskiego – kościół miał trzy ołtarze: „w wielkim Matka Boska Częstochowska, na zasłonie św. Benedykt, u góry św. Józef. Po lewej stronie od głównego wejścia stoi ołtarz św. Tekli, której dzień w parafii modliborskiej obchodzi się odpustem. Po prawej ołtarz Pana Jezusa na krzyżu; na zasuwie znajduje się obraz św. Antoniego Padewskiego”. Obecne wyposażenie kościoła, o charakterze eklektycznym, pochodzi z końca XIX stulecia oraz z okresu po ostatniej wojnie.
