PIÓRKÓW Kościół parafialny. Gmina Baćkowice, powiat opatowski.

Wieś Piórków leży przy trasie z Kielc do Opatowa, kilka kilometrów za Łagowem. Dojeżdżając do Piórkowa mija się położony na stromym wzgórzu cmentarz z ustawioną na nim charakterystyczną figurą przydrożną z XVIII lub XIX stulecia. Figura ma formę ośmiobocznego murowanego słupa, z wnękami, nakrytego namiotowym gontowym daszkiem. Kościół stoi nieco dalej, za zakrętem, po prawej (północnej) stronie szosy.
Piórków stanowił stolicę klucza dóbr należących do włocławskiego biskupa. Jak przystało na „stolicę”, znajdowała się w niej rezydencja – czyli dwór – gdzie biskup, wizytujące swe mocno oddalone od Włocławka włości, mógł wypocząć po trudach podróży, przyjąć sprawozdania od swych urzędników a także wystawiać dokumenty. O istnieniu w Piórkowie dworu wspomina Długosz, mówią o nim inwentarze z lat 1534 i 1582. Ostatnia wiadomość o piórkowskim dworze napisana została w roku 1923. Potem było 75 lat przerwy i dzięki artykułowi Ewy Kubiak opublikowanemu w roku 2000, od dawna już nie istniejący dwór znowu powrócił do informacyjnego obiegu. Autorka pisze, że pierwszy opis budynku przynosi inwentarz z roku 1598, choć bardziej dokładny jest inwentarz spisany w roku 1631. W skład dworskich zabudowań – prócz samego dworu, który tu nazywał się „dom wielgi” – wchodziły: budynek bramny, „mały domek”, „sklepik w pół podwórza” oraz „chłodnik” otoczony parkanem. Dom wielgi był podpiwniczony i miał dwie kondygnacje nadziemne. Układ pomieszczeń parteru był symetryczny. Na środku znajdowała się obszerna sień, biegnąca przez całą szerokość budynku, a po jej bokach, od frontu (czyli od podwórza) dwa duże pomieszczenia nazwane: sala stołowa i sala niemała. Za tymi salami mieściły się po obu stronach sieni po dwie komory, których powierzchnie były o połowę mniejsze od powierzchni sal. Układ piętra jest trudniejszy do odtworzenia – wiadomo tylko, że na środku była też sień, z której wchodziło się do sześciu czy siedmiu pokoi.
Podwórze „wybrukowane” było drewnianą kostką. Z czasem wokół niego wyrosły następne (prócz wymienionych już w inwentarzu) budynki gospodarcze i pomocnicze. Ale najbardziej istotnym elementem kompozycji urbanistycznej – skoro tematem jest nie dwór, a parafialny kościół Piórkowa – była kaplica. Stała ona na osi dworu, w odległości około 50 kroków, na kopczyku otoczonym fosą. Nad fosą przerzucony był mostek zapewniający dogodny dostęp do kaplicy. Kaplicę ufundowaną przez biskupa Macieja Łubieńskiego, wymurowaną z cegły na kamiennym fundamencie, ukończono około roku 1640. Nadano jej plan ośmioboku i nakryto ośmiodzielną kopułą kryta gontem. Kaplica jest jedynym elementem piórkowskiej rezydencji, który przetrwał do dnia dzisiejszego. W XVIII stuleciu na wyposażenie kaplicy składały się: murowana mensa ołtarzowa z tablicą inskrypcyjną, sześć ławek i para drewnianych lichtarzy.
W roku 1944 kaplica uległa częściowemu zniszczeniu. Wyremontowano ją i w latach 1954-56 dobudowano do niej od strony zachodniej nawę. Siedemnastowieczna kaplica stanowi dziś prezbiterium parafialnego kościółka, którego patronem jest św. Stanisław biskup. Kaplica przeistoczyła się w prezbiterium, ale Piórków nie jest przez to pozbawiony kapliczki. Tę rolę przejął stojący obok maleńki drewniany obiekt, nakryty namiotowym daszkiem podpartym czterema słupkami. We wnętrzu stoi figura św. Jana z Nepomuka.

Oznaczone: albumAutor: Roman Mirowski