„Wieś Piekoszów, dawniej Piankoszów, Piakoszów, Piekoszów, odległa o 1 1 mili od Kielc, była siedzibą rodu Odrowążów. Kościół parafialny w tej wsi, pod wezwaniem św. Jakuba apostola w 1366 roku postawić miał Piotr Odrowąż, wojewoda ruski, zabity na Wołoszczyźnie w 1450 r. Pewniej powiemy, że Piotr mógł ukończyć lub uposażyć zaczęte w 1366 dzieło. Wdowa po Piotrze Katarzyna dała odpowiednie uposażenie kościołowi. W 1540 roku wieś należała do Hieronima Odrowąża, nastepnie do Świrskich, do Tarłów, do Dobieckich…” – pisze ksiądz Wiśniewski.
Obecny parafialny kościół w Piekoszowie, podkieleckiej miejscowości leżącej przy trasie do Częstochowy, nosi wezwanie Narodzenia Najświętszej Marii Panny i jest jednym z głównych Sanktuariów Maryjnych na Kielecczyźnie. Nie wiemy zbyt dokładnie jak wyglądała pierwotna świątynia. Według księdza Jana była murowana, gotycka, o stromym, wysokim dachu pobitym gontem. Od frontu stała ośmiokątna wieża, dobudowana w roku 1601 z inicjatywy biskupa Romana Świrskiego. Na początku wieku XVIII świątynia była częściowo przebudowywana (podobno wykonano kopułę?) przez ówczesnego proboszcza, księdza Gładyszewskiego .Wiadomo, że kościół ten stał aż do roku 1879 (to jest do momentu jego rozbiórki). Ksiądz Wiśniewski w swym Dekanacie Koneckim publikuje rysunek art. Maleckiego, przedstawiający dawny i nowobudowany kościół w Piekoszowie.
Obraz Matki Boskiej Piekoszowskiej namalował w roku 1691 Krzysztof Latocki, przebywający w nowicjacie jasnogórskiego klasztoru Paulinów. W roku następnym obraz trafił do Piekoszowa, lecz początkowo wisiał na plebanii. Jak zanotował w swoim dzienniku Józef Tarło, właściciel Piekoszowa i okolic, w dniu 21 maja 1705 roku po raz pierwszy zaobserwowano, że obraz płacze krwawymi łzami, co skojarzono sobie „z okropnościami, z plagami, jakie wówczas w czasie toczącej się wojny przeżywała tutejsza ludność”. To zjawisko stało się początkiem kultu. Już 8 sierpnia 1706 roku administrator archidiecezji gnieźnieńskiej uznał obraz za cudowny. W roku 1968 obraz ukoronował kardynał Stefan Wyszyński, a ponieważ korony zostały skradzione, ponownej koronacji dokonał w roku 1996 kardynał Józef Glemp.
Kult cudownego obrazu sprawiał, że stary kościół stał się zbyt mały, by pomieścić liczne rzesze wiernych, pragnących modlić się przed Matką Boską Piekoszowską. Zapadła więc decyzja o budowie nowej świątyni. Był rok 1807 a godność proboszcza Piekoszowa sprawował ksiądz Bzinkowski. Rozpoczęte prace budowlane rychło przerwano – sytuacja gospodarcza pogorszyła się wyraźnie, co sprawiła, że hojność parafian znacznie się zmniejszyła. Budowę wznowiono dopiero w roku 1879. Robotami pokierował (i dostarczył nowy projekt) Franciszek Ksawery Kowalski, architekt gubernialny z Kielc. Konsekracja nastąpiła w roku 1884. Odtąd dwie strzeliste wieże piekoszowskiej świątyni na stałe wrosły w otaczający je krajobraz.
We wnętrzu kościoła znajdują się, prócz wymienionego już cudownego obrazu, także inne malowidła. Jest tu osiemnastowieczny obraz Chrystusa Boleściwego i „Wniebowstąpienie” Wojciecha Gersona. Przeniesiono także trochę wyposażenia z rozebranego kościółka Jakuba Apostoła: fragmenty ołtarzy, chrzcielnicę, relikwiarze. W murze cmentarnym wmurowano zaś epitafia pochodzące z XVII i XVIII stulecia.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
