Jan Wiktor Borkowski (wł. Jan Wiktor Dunin-Borkowski h. Łabędź) urodził się 7 czerwca 1885 r. w Dąbrowie Górniczej, był synem Jana Łukasza Władysława Borkowskiego i Teodory z Mazarakich h. Newlin, miał czworo rodzeństwa: Piotra, Elżbietę, Barbarę i Marię. Jego ojciec brał udział w powstaniu styczniowym, ukończył studia w Liege, założył firmę Elibor, która przyniosła rodzinie Borkowskich duży majątek, zaś po jej sprzedaży kupił majątek Boleścice i Rzeszówek w powiecie jędrzejowskim, które zapisał swoim synom, i Chlewską Wolę w powiecie włoszczowskim, gdzie zamieszkał z żoną.
Jan Wiktor początkowo kształcił się w domu rodzinnym, następnie uczęszczał do Szkoły Realnej w Warszawie, gdzie zdał maturę w 1903 r., potem studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a równocześnie był wolnym słuchaczem rolnictwa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kolejnym etapem nauki były studia malarskie w Monachium i Paryżu (gdzie poznał i zaprzyjaźnił się z Gustavem de Selves, oficerem kawalerii i późniejszym Oficerem Legii Honorowej – Officier de la Légion d’Honneur) . W 1914 r. wrócił do kraju i zajął się zarządzaniem majątkiem Boleścice.
Jan Wiktor Borkowski w mundurze ułańskim w 1918 (po lewej), w mundurze ułańskim z oficerem francuskim De Selves (Gustave Lucien Gaston de Selves – ur. 20 września 1874, zm. 2 luty 1942), koniec lat dwudziestych XX w. (po prawej). Archiwum rodziny Niemojewskich
W grudniu 1918 r. Jan Wiktor Borkowski włączył się w organizację oddziału kawalerii w Jędrzejowie, do którego wstąpił jako ochotnik. Głównym organizatorem szwadronu jędrzejowskiego był por. Edwarda Kleszczyński, a kadrę oficerską stanowili kawalerzyści z byłego 7 pułku ułanów austriackich z Pińczowa, oddział powstał przy wydatnej pomocy okolicznego ziemiaństwa. Początkowo szwadron stanowił samodzielny oddział, w jego skład weszły także plutony radomski, częstochowski i radomszczański, ale już w marcu 1919 r. jako 3 szwadron został włączony do 11 pułku ułanów z siedzibą w Pińczowie, na którego dowódcę wyznaczono mjr. Mariusza Zaruskiego.
W dniu 7 kwietnia 1919 r. 1 i 3 szwadron 11 pułk ułanów zostały wyznaczone do udziału w operacji wileńskiej i weszły w skład grupy płk. Beliny-Prażmowskiego mającej wyprzeć z Wilna żołnierzy Armii Czerwonej. Samodzielna grupa kawalerii składała się z następujących oddziałów: dwóch szwadronów 11 pułku ułanów mjr. Zaruskiego, trzech szwadronów 1 pułku szwoleżerów mjr. Orlicz-Dreszera, dwóch szwadronów 4 pułku ułanów, trzech innych szwadronów, łącznie 53 oficerów i 789 kawalerzystów. Działając z zaskoczenia szybkim marszem grupa kawaleryjska (bez udziału piechoty, która została w tyle) w dniu 19 kwietnia 1919 roku o świcie zajęła przedmieścia Wilna, tu ułani zostawili konie i jako piesze oddziały opanowali dworzec kolejowy i nacierali dalej w kierunku śródmieścia, które zdobyli tocząc ciężkie walki m.in. o plac Katedralny. Jan Wiktor Borkowski odznaczył się niesamowitą odwagą przy zdobywaniu wspomnianego placu kierując atakiem żołnierzy, osobistym przykładem porwał szeregi do ataku czym zdecydował o zwycięstwie, za co został awansowany do stopnia wachmistrza rozkazem dziennym N78, otrzymał pochwałę, a w 1921 r. odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. Kawalerzyści utrzymali przez dwa dni Wilno ponosząc duże straty, aż do nadejścia żołnierzy z 2 Dywizji Piechoty Legionów.
Pod koniec 1919 r. Jan Wiktor został zwolniony ze służby w 11 pułku ułanów, ale już w lipcu 1920 dostał powołanie mobilizacyjne do szwadronu zapasowego 6 pułku ułanów organizowanego w Będzinie, zwolniony jednak przez komisję poborową zaciągnął się na ochotnika do 206 pułku ułanów i brał udział w walkach z bolszewikami do czasu zawarcia pokoju, po czym został bezterminowo urlopowany i wrócił do swojego majątku w Boleścicach. W dniu 30 maja 1933 r. został awansowany na stopień wachmistrza sztabowego.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari V kl Nr 3733 , Krzyżem za Walki o Wilno 1919, Krzyżem Walecznych Nr 38697, patentem Dowództwa Litewsko-Białoruskiego Frontu N8.
W 1921 r. Jan Wiktor Borkowski poślubił Cecylię Morstin, wdowę po tragicznie zmarłym Jerzym Morstinie, właścicielu majątku Kwilina i został ojczymem dla jego trzech córek: Teresy, Anny i Heleny. Z małżeństwa Jana Wiktora i Cecylii urodziła się córka Krystyna (ur. 17 marca 1923, mał. Ludwik Edward Niemojewski).
Jan Wiktor Borkowski zmarł 7 maja 1956 r. i został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
