Elewacje kościoła św. Marii Magdaleny – zgodnie z tradycją franciszkańskich świątyń – mają bardzo „surowy” charakter. Jedynie elewacja zachodnia (oraz wschodni szczyt) nosi ślady starań odejścia od pełnego ascetyzmu. W fasadzie zachodniej zastosowano w poziomie parteru nieznacznie wysunięte pilastry, dzielące tę część elewacji na trzy części. Otwory okienne maja kamienne obramienia. Część dolna od szczytu […]
Archiwum | Teki Mirowskiego
RSS feed for this section
37. CHĘCINY Kościół i klasztor bernardynek od wschodu
Przekazanie klaryskom kościoła św. Marii Magdaleny – zgodnie z zaleceniami komisji – uwarunkowane było wyremontowaniem przez nie, z własnych funduszy (a ściślej z pieniędzy Marianny Wilczewskiej z Łukowej), kościoła św. Ducha, zniszczonego przez pożarze w roku 1670. Po przejęciu kościoła klaryski (kierowane przez nową ksienię, Teresę Bidzińską, córkę chęcińskiego starosty) przystąpiły do przebudowy i rozbudowy […]
36. CHĘCINY Ulica Małogoska widok od wschodu na klasztor
W schyłku wieku XVII dla wjeżdżających do Chęcin od strony zachodniej od Wrocławia, Przedborza, Małogoszcza, dominantą sylwety miasta (poza zamkiem oczywiście) był kościół klarysek i stojące w jego „cieniu” zabudowania klasztorne. Klasztor założony został przy istniejącym wcześniej kościółku pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, będącym fundacją wójta i chęcińskich rajców, zbudowanym około połowy XVI stulecia (rok […]
35. CHĘCINY ul. Małogoska, widok od zach. na klasztor klarysek
Głównym kierunkiem komunikacyjnym historycznych Chęcin nie był – jak dzisiaj – łączący Kielce z Krakowem kierunek północ-południe, lecz kierunek wschód-zachód, związany z transportem wołów z Rusi na Śląsk, do Wrocławia. Ulica Małogoska stanowiła wylotową „arterię” ku zachodowi. Granica miasta lokacyjnego i związane z nią rogatki czy nawet brama, znajdowały się pomiędzy obecnym klasztorem i kościołem. […]
34. CHĘCINY Podwórze Niemczówki
Swój najbrzydszy stan – wydaje się – Niemczówka osiągnęła w 1. połowie lat 50. XX wieku. Na taki właśnie stan nałożyły się wszystkie przeróbki dokonane uprzednio przez właścicieli narodowości żydowskiej (pragnących jak najbardziej „ekonomicznych” rozwiązań), oraz bieda, niechętny stosunek władz do własności prywatnej, a także powszechne braki (materiałów budowlanych oraz fachowców, którzy potrafiliby je użyć) […]
33. CHĘCINY Wnętrze Niemczówki
„Izba wielka” – z racji powierzchni, czy może lepiej „świetlica” – biorąc pod uwagę ilość wpadającego do niej światła, miała trzy duże okna skierowane na południe, w kierunku Zamku. Nakrywał ją drewniany, belkowy strop. Na sosrębie (czyli podciągu), który się z tego stropu zachował, wyryty był napis: ANNO DOMINI HOC AEDIFICIUM CONSTRVXIT FAMATUS VIR ET […]
32. CHĘCINY Sień Niemczówki
W wieku XV zabudowę Chęcin zniszczyły dwa wielkie pożary – z 1407 i 1465 roku. Jeszcze w następnym, XVI stuleciu, zabudowa Chęcin nadal była głównie drewniana, co niesłychanie sprzyjało rozprzestrzenianiu się ognia. Ale zaczęły wtedy powstawać także murowane kamieniczki, bardziej na ogień odporne, dzięki czemu mogły przetrwać i do naszych czasów. Podstawowym typem zabudowy był […]
31. CHĘCINY Niemczówka od strony północno-zachodniej
Ulica Małogoska, fragment dawnego traktu handlowego przebiegającego przez Chęciny na kierunku wschód-zachód, często zmieniała nazwę. Najstarszą z nich – trakt Przedborski – zastąpiła w XVII i XVIII stuleciu ulica Niemiecka, czyli platea Alemanica. Potem (XIX w.) nazywano ja Małogoską a następnie Klasztorną. W latach 30., chcąc uczcić sukcesy polskich lotników, część jej nazwano ulicą Żwirki […]
30. CHĘCINY Ratusz
Autor: Roman Mirowski Żadne miasto nie byłoby w stanie funkcjonować bez ratusza, tak więc jakiś budynek pełniący te funkcję musiał powstać bezpośrednio po lokacji miasta. Znamy wygląd i wielkość średniowiecznych ratuszy i w zależność i od znaczenia miasta były one mniej lub bardziej okazałe. Ale nawet w mieście bardzo małym – a Chęciny do takich […]
29. CHĘCINY Zajazd w zachodniej pierzei Rynku w roku 1980
Autor: Roman Mirowski Pierwsza wzmianka dotycząca tej posesji pochodzi z roku 1637 – właścicielką (a zarazem sąsiadką Fodygi) była Dorota Mularka. Rodzaj zabudowy nie został określony, być może była ona drewniana. Przez blisko dwa stulecia nic o działce nie wiemy. Działka jednak zabudowana była, pozostały bowiem z tamtych czasów piwnice, być może XVI lub XVII-wieczne. […]
Galeria
Najnowsze komentarze