Z espół kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa, kościół jest murowany z 1700 r.
Dzisiaj Denków jest dzielnicą Ostrowca Świętokrzyskiego, ale jeszcze nie tak dawno stanowił zupełnie odrębną i samodzielną miejscowość. W roku 1528 był niewielką wsią nad rzeką Kamienną, stanowiąc własność Jakuba z Kobylan. W roku 1564, na prośbę Stanisława Mnichowskiego, który był wówczas dziedzicem Mnichowa, Denkowa i Bodzechowa, król Zygmunt August wyraził zgodę na lokację Mnichowa Wielkiego, miasta na prawie magdeburskim, na terenach położonych w pobliżu wsi Denków. Nowe miasto otrzymało prawo do cotygodniowego targu i dwóch jarmarków w roku.
Lokacja Mnichowa zrealizowana została w roku 1578. W roku 1585 dziedzic wystawił dokument regulujący prawa i obowiązki mieszczan. Właściciele miasteczka, które w międzyczasie przybrało nazwę na Denków, zmieniali się dość często. Po Mnichowskich byli tu: Stanisław Ramusz, potem Ostrogscy, Lubomirscy, Sanguszkowie, a w wieku XVIII Małachowscy. Małachowski, kanclerz wielki koronny, rządził w mieście twardą ręką. Jako dowód służyć może jego zarządzenie wydane w celu przerwania nadmiernego zadłużania się denkowskich mieszczan u żydowskich karczmarzy z Ostrowca. Dziedzic ogłosił, że „długi takowe z borgów wypadające ani płacone będą, y mieszczankowie denkowscy robiący borgami długi, karę cielesna ponosić będą”. Jednym przepisem uporał się z problemem alkoholowym i nadmiernie wysokimi stopami procentowymi, dokonując też oddłużenia mieszczan poprzez zamianę karczemnych długów na kary cielesne. Zaiste: kanclerska głowa!
Powstanie denkowskiego kościoła ściśle wiąże się z lokowaniem miasta. Drewniany, modrzewiowy kościółek ufundowany został w roku 1581. Otrzymał on wezwanie św. Stanisława i 11 000 Dziewic. Patronat w roku 1592 (data wizytacji kościoła) sprawowali Kalikst i Stanisław Mnichowscy, synowie fundatora. Kościół ten stał w Denkowie 119 lat.
W roku 1700 „dziedzice Bodzechowa: Kacper, Teodor i Anna z Unikowa Siemianowscy, cześnikostwo wieluńscy wystawili obecny kościół murowany. Do tej fundacyi wiele się przyczynili ówcześni plebani: ks. Walenty Kubacki, A. Brzeski, S. Wielocki i I. Kuszel” – pisze ksiądz Wiśniewski. Kościół konsekrowany był w roku 1741 przez biskupa-sufragana Michała Kunickiego. W roku 1807 „Jacek Małachowski, kolator, wystawił dzwonnicę i zakrystię aparatami opatrzył”. W roku 1867 kościół został odnowiony, „zyskał malowanie, w r. 1869 nowy chór i organ, w r. 1870 podkościelną kaplicę, w r. 1871 nową posadzkę”.
W roku 1904 proboszcz Jan Nowakowski przedłużył kościół w kierunku zachodnim i dobudował po jego bokach kaplice, nadając mu „formę łacińskiego krzyża”. Od tego czasu kościół składa się z wydłużonej nawy, węższego od niej prostokątnego prezbiterium, przylegającej do niego zakrystii oraz dwóch kaplic: Przemienienia Pańskiego i Najświętszego Serca Jezusowego. Prezbiterium przykryte jest sklepieniem kolebkowym, nawa płaskim sufitem. Dachy kościoła są strome, dwuspadowe, o wspólnej kalenicy. Zakrystia i prezbiterium są oszkarpowane.
Główny ołtarz pochodzi z 1. połowy XVII stulecia – jest późnobarokowy, uzupełniany w wieku XX. Znajdujący się w nim obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem jest jeszcze starszy, datowany na przełom XVII/XVIII stulecia. Ołtarze boczne wykonane są w stylu regencji, zawierają późnobarokowe obrazy: w lewym Świętej Rodziny, w prawym św. Antoniego Padewskiego.
