Z espół kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Michała Archanioła, obiekt murowany z 1221 r.
Kiedy w roku 1229 biskup Iwo Odrowąż ufundował w Daleszycach kościół, osada najprawdopodobniej należała do krakowskich biskupów. W roku 1362 gościł w Daleszycach Kazimierz Wielki. Podpisał tu kilka dokumentów, rezydując najpewniej w biskupim dworze. Spisy świętopietrza potwierdzają istnienie daleszyckiej parafii w roku 1325. Wtedy w parafii, której powierzchnia liczyła 142 km2 zamieszkiwało 480 osób. W skład parafii, prócz „stołecznych” Daleszyc wchodziły wsie Bieliny, Skorzeszyce, Niestachów, Górno, Krajno, Wola Jachowa, Cisów. Ilość parafian (pomimo wydzielenia w roku 1637 z jej obszaru Bielin) stale rosła: w 1645 parafian było 2822 a w 1823 już 4114.
Osada, której nazwa podobno wywodzi się od nazwiska Dalesz, miastem stała się w roku 1569. Zezwolenie podpisał król Zygmunt August przyznając nowopowstałemu miastu prawo organizowania dwóch jarmarków: na św. Filipa i Jakuba oraz św. Michała Archanioła. Akt lokacyjny wydał biskup Filip Padniewski. Zasadźcą został Seweryn Sasin, dotychczasowy daleszycki wójt. Miasto rozwijało się nieźle, gdyż oprócz rozwoju rzemiosła, w jego sąsiedztwie powstały dwie huty szkła oraz kuźnica. W czasach staszicowskich rozwój przemysłu uległ dalszej intensyfikacji. Prawa miejskie utraciły Daleszyce w roku 1869. Jeszcze do niedawna Daleszyczanie słynęli z handlu końmi. Obecnie zajęcie to niemal całkowicie zanikło, podobnie jak zanika, niestety, charakterystyczny typ drewnianej zabudowy daleszyckiej – dziś jeszcze „śladowo” widocznej, ale konsekwentnie wypieranej przez bezstylową tandetę budowaną z pustaków.
Ufundowany przez Odrowąża kościół wzniesiony był z kamienia, co potwierdza Długosz. Jego patronem był św. Michał Archanioł. Kościół od frontu flankowały dwie wieżyczki (znacznie jednak niższe od tych, które zdobią fasadę świątyni obecnie). W lustracji z roku 1597 czytamy, że kościół jest jednonawowy, po części murowany, a częściowo drewniany i ma we wnętrzu pięć ołtarzy. W roku 1627 Andrzej Smyczko – Rudnik dobudował od północy (i wyposażył) kaplicę Najświętszej Marii Panny. Podobną kaplicę od południa, poświęconą św. Marii Magdalenie, ufundował Jan Skarbek Kozietulski. Kościół miał wówczas plan krzyża; w miejscu przecięcia się jego ramion znajdowała się kopuła. W tym też czasie szczyt frontonu kościoła wieńczył żelazny krzyż, a romańskie wieże były już nadbudowane. Oprócz pierwotnej konsekracji w XIII stuleciu, daleszycki kościół był ponownie konsekrowany w roku 1562 i 1628. Czy przyczynę stanowiło sprofanowanie świątyni czy może rekonsekracji dokonywano dla uświetnienia znaczącego etapu przebudowy – nie wiadomo.
W roku 1912 kościół został gruntownie przebudowany i rozbudowany, i co gorsze, bez śladu szacunku dla zachowanych w nim reliktów poprzednich epok. Autorem projektu był Stefan Szyller, architekt wybitny, choć w tym konkretnym przypadku wydaje się, że sporządzając projekt, w zbyt małym stopniu uszanował relikty wcześniejszego kościoła. Podczas przebudowy zniesiono kopułę, przebudowano nawy boczne, wykonano kolebkowo – krzyżowe sklepienia w nawie głównej, przebudowano fasadę. Kościelny cmentarz otoczono murem.
W głównym ołtarzu króluje Matka Boska Szkaplerzna zwana Daleszycką, z wieku XVI. Dekretem biskupim obraz uznany jest za słynący łaskami.
