Z espół kościoła parafialnego pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP, obiekt murowany z ok. 1550r.
W Kronice Polskiej Marcina Kromera wyczytać można, że Bolesław przez Rusinów, Chrobrym „dla znamienitej cnoty i wielkiego umysłu nazwany był; od którego nazwiska nowy zamek w mili od Wiślice założywszy Chrobrzem go nazwał„. Miało się to stać około roku 1020. Ksiądz Wiśniewski pisze: „W tym czasie powstał kościół i zamek, z którego ledwie koło kościoła miejsce ukazują”. Pierwotny kościół był najpewniej drewniany i nic bliższego powiedzieć o nim nie potrafimy. W roku 1326 było w Chrobrzu dwóch plebanów: Oczesław i Maciej. „Może jeden był kapelanem w zamku, drugi przy parafialnym kościele”– próbuje dociec ksiądz Wiśniewski. Jednak ta parafialna dwuwładza najczęściej miała swe źródło w niezgodzie kolatorów. Dla świętego spokoju nominowano dwóch plebanów, a przypadające na tę funkcje dochody „miedzy nimi dzielono”. Niewiele też o chroberskiej parafii dowiadujemy się z ksiąg Długosza. Są tam jednak zapisy o dziesięcinach, z których wynika, które wsie do tej parafii należały.
Obecny kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowzięcia Matki Boskiej i św. Jana Kantego zbudowany został około roku 1550 z fundacji ówczesnego właściciela Chrobrza, Stanisława Tarnowskiego, zawichojskiego kasztelana, późniejszego wojewody sandomierskiego. Konsekracji dokonał w roku 1576 ksiądz Marcin Białobrzeski, sufragan krakowski, opat cystersów z podkrakowskiej Mogiły.
„Stoi on na wyniosłym wzgórzu, od strony wąwozu umocnionym kilkunastołokciowej wysokości murem. Od strony plebanii idzie się do kościoła przez most nad wąwozem, pod którym jest przejazd”– pisze ksiądz Jan. Kościół jest orientowany, a co do cech stylowych – określić go można jako gotycko – renesansowy. Ma czteroprzęsłową nawę i dwuprzęsłowe, wielobocznie zamknięte prezbiterium. „Jest szkarpami wsparty, oszabrowany. Prezbiterium wspiera 6 szkarp, z których pięć jest widocznych, szósta od północy zburzona, skutkiem dostawienia zakrystii”, (zakrystii z przedsionkiem i skarbczykiem na piętrze). Od tej strony wzdłuż nawy dobudowana jest barokowa kaplica św. Jana Kantego, istniejąca od roku 1666, „na kształt bocznej nawy, tak, ze obecnie dach kościoła łączy się z tej strony z dachem pokrywającym wspomniane przybudówki”. Przy nawie od południa dostawiona jest kaplica Matki Boskiej Różańcowej z roku 1899 (taka data widnieje na elewacji) a od zachodu kruchta, prawdopodobnie z przełomu XVIII i XIX stulecia.
Sklepienia nawy mają układ sieciowy i wsparte są na fazowanych filarach przyściennych. W prezbiterium sklepienia są krzyżowe, z żebrem jarzmowym; na zwornikach umieszczono herby: Leliwa (Tarnowskiego) i Ciołek (jego żony Barbary z Drzewickich). Kaplica św. Jana Kantego sklepiona jest kolebką z lunetami. Ku nawie „otwierają” ją dwie filarowe arkady.
Na ścianach zewnętrznych prezbiterium, ponad cokołem, zachowały się odcinki gzymsu kapnikowego, przechodzącego na szkarpy. Gzyms wieńczący wsparty jest na dość wydatnych konsolach. Między szkarpami urządzono ogrójec z barokowym krucyfiksem. Okna świątyni są jeszcze ostrołukowe ale portale już okrągłołukowe, późnorenesansowe.
Do najcenniejszych elementów kamieniarskich, z uwagi na nazwisko rzeźbiarza, Jana Michałowicza z Urzędowa (choć może wykonawcą był tylko jego warsztat), są renesansowe nagrobki odkute w roku 1568 i 1569: księdza Zbigniewa Ziółkowskiego, krakowskiego kanonika a tutejszego proboszcza, zmarłego w roku 1553 i Stanisława Tarnowskiego, fundatora chroberskiego kościoła, zmarłego w 1568 roku.
