Z espół kościoła cmentarnego pod wezwaniem św. Trójcy. Kościół jest murowany z XVI w.
Chmielnik położony na skrzyżowaniu dróg z Kielc do Buska i z Jędrzejowa do Szydłowa, po raz pierwszy dostał się do kronik (będąc wówczas jeszcze wsią) przy okazji tragicznej w skutkach bitwy z Tatarami, która miała tutaj miejsce w dniu 18 marca 1241 roku. Spod Chmielnika Tatarzy ruszyli potem na Kraków, Wrocław, Legnicę. Jeszcze w roku 1851 pisał o Chmielniku Wiślicki w opisie Królestwa Polskiego, że: „…dotąd żelazo oracza zawadza nieraz o oszczep, ułamek szabli lub zbroi, od wieków w ziemi spoczywający…”.
W roku 1348 jednym z wysłanników króla Kazimierza do papieża w Awinionie był kanonik krakowski Bernard z Chmielnika. W wieku XV i XVI należał Chmielnik do Oleśnickich herbu Dębno i za ich staraniem Zygmunt August wydał przywilej, wynoszący osadę „do godności miasta”. Jednocześnie Chmielnik otrzymał prawo do trzech jarmarków w roku (na św. Jakuba, św. Macieja i Wszystkich Świętych), targ tygodniowy we czwartki i 12 lat wolnizny od świadczeń. Królewski przywilej podpisany był 9 marca 1551 roku, zaś w maju tego samego roku Jan Oleśnicki wystawił dokument precyzujący, że miasto lokuje się na gruntach należących do folwarku dziedzica i na polach kmiecych. Miastu wyznaczono tereny od strony Zarzecza, określono tez wysokość opłat od domów i od osób zajmujących się rzemiosłem. Nie wszystkie działania Oleśnickich można oceniać pozytywnie, bo też w roku 1558 „…ród Oleśnickich, niepomny katolickiej tradycji i wielkiego kardynała, uwikłał się w herezję…uległ zarazie i gorączce. Oto Jan Oleśnicki w Chmielniku kościół parafialny sprofanował , proboszcza niejakiego Leonarda starca blisko 80 letniego, prawego i uczonego…wypędził…” – pisze ze zgrozą ksiądz Jan Wiśniewski w „Historycznym opisie ..”.
Pierwsza informacja o parafii w Chmielniku pochodzi z roku 1356. Parafię założono nieco wcześniej, prawdopodobnie w roku 1354. W Długoszowych czasach chmielnicki kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych był najpewniej budowlą drewnianą, zaś miejscowy pleban posiadał 3 łany roli, łąkę za młynem, starą karczmę (ciekawe do kogo należała nowa ?) oraz dziesięciny. Kiedy powstał kościół murowany, można tylko zgadywać. Pewne jest, że z końcem wieku XVI (dokładnie w roku 1598) był on już zrujnowany. W czasach baroku świątynię częściowo odbudowano: z pierwotnego prezbiterium powstał zachowany do dzisiaj kościółek pod wezwaniem św. Trójcy. Położony jest na zachód od rynku i ma plan prostokąta, z nieregularnym wielobocznym zamknięciem od wschodu. Od zachodu dobudowana jest kruchta, od północy zakrystia. Zewnętrzne ściany zwieńczone są gzymsem i wzmocnione nieregularnie rozmieszczonymi szkarpami. Nad pokrytym gontami dachem, który obecnie jest dwuspadowy, choć wcześniej posiadał jeszcze jedną połać od zachodu, góruje sygnaturka. Od wewnątrz naroża nawy są zaokrąglone a przykrywa ją kolebkowe sklepienie. Ołtarz zdobią rzeźby św. św. Stanisława i Wojciecha. Gruntowny remont kościółek przeszedł w roku 1925. Niedawno jego stan wymagał jednak ponownego remontu, który udało się przeprowadzić w latach dziewięćdziesiątych.
Na przykościelnym cmentarzu znajduje się kamienna figura z roku 1688, gdzie na oplecionej winną latoroślą kolumnie, z posążkiem Chrystusa Frasobliwego na kapitelu, mieści się figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
