K ościół parafialny pod wezwaniem Nawiedzenia NMP, murowany z 1789r.
„W XV stuleciu stał w Bardzie kościół drewniany, którego kolatorem był właściciel Barda Mikołaj z Kurozwęk herbu Róża. Jak długo stał ów kościół nie wiadomo, gdyż dawne dokumenty zaginęły” – pisze ksiądz Jan Wiśniewski. Wieś Bardo leży na uboczu ważniejszych traktów komunikacyjnych i nie da się jej zwiedzić przypadkiem. Chcąc tam dojechać, trzeba z drogi Łagów – Raków zjechać w bok, w kierunku zachodnim i kilka kilometrów jechać boczną, choć asfaltową drogą.
Pierwotny, kościółek w Bardzie, wspominany przez księdza Wiśniewskiego, którego patronką była św. Barbara, istniał z pewnością już w roku 1470. Obecny zbudowany został 300 lat później, w roku 1789. Nie wiemy czy gotycki drewniany kościółek dotrwał schyłku XVIII stulecia, czy może powstał tam w międzyczasie inny drewniany obiekt ?. Pożar parafialnego archiwum odebrał historykom szansę uzyskania odpowiedzi na takie pytanie.
Obecny barokowo – klasycystyczny kościół zbudowano dzięki hojności Barbary Misiewskiej, stolnikowej bracławskiej. Stoi „lipami i brzozami dokoła obsadzony” na stoku wzgórza, prezbiterium zwrócony ku południowi. Dojście do kościoła wiedzie od północy, więc usytuowanie jego sprawia, że i rano i w południe podchodząc doń, patrzymy w górę i „pod słońce”. W północno – zachodnim narożniku przykościelnego cmentarza stoi dzwonnica, jeszcze niedawno dziewiętnastowieczna, drewniana, z gontowym dachem, obecnie murowana z dachem krytym dachówką.
Konsekracja kościółka odbyła się w roku 1791. Dokonał jej ksiądz Boxa Radoszewski, biskup hiryneński, a sandomierski sufragan. Kościół murowany jest z kamienia oraz cegły i otynkowany. Jest jednonawowy z prezbiterium węższym od nawy i niższym. Prezbiterium jest prostokątne i ma ścięte narożniki. Przykrywa je sklepienie kolebkowe, zaś nawę płaski strop. W przybudowanych od wschodu zakrystii i kruchcie sklepienia są krzyżowe. Główna (północna) elewacja ujęta jest w pary pilastrów i zwieńczona trójkątnym szczytem.
We wnętrzu zachowały się ślady klasycystycznych malowideł. Są tu trzy rokokowe ołtarze ozdobione posągami świętych i postaciami aniołów, wykonane współcześnie z budową kościoła. „W wielkim jest starożytny obraz Matki Bożej; na obrazie znajduje się sukienka i wiszą korale. Zasłonę do niego stanowi obraz Odwiedzin Matki Bożej u św. Elżbiety, która klęcząc wita Najświętszą Pannę; obok stoją św. Józef i św. Zacharjasz, mąż św. Elżbiety. Obraz to bardzo ładny, malował go p. Aleksander Brzostek w 1904 r. W górnej części ołtarza znajduje się starożytny obraz Chrystusa w otoczeniu świętych” – zapisał ksiądz Wiśniewski.
W ołtarzu bocznym jest barokowy krucyfiks z końca XVIII stulecia. Tu też, obok św. Izydora, namalowany jest „oracz w polskiej wieśniaczej sukmanie”. Ambona jest rokokowa, wykonana w tym samym czasie co ołtarze; w jej zaplecku umieszczono obraz Chrystusa błogosławiącego, prawdopodobnie starszy o stulecie. Chór muzyczny także rokokowy, drewniany, wsparty na dwóch słupach. Chrzcielnica i kropielnica wykonane są z kamienia. Ponieważ są starsze od obecnego kościoła, podobnie jak dzwony (jeden z roku 1411, drugi z 1732), musiały zostać tu przeniesione. Może z pierwotnego kościółka ?
Do parafii prócz Barda należą: Czyżów i Wola Wąkopna – łącznie niecały tysiąc „dusz”. Akta będące w parafialnym archiwum zaczynają się dopiero od roku 1946. Warto też wspomnieć, że Bardo jest miejscem urodzenia księdza Ksawerego Sotkiewicza, biskupa sandomierskiego, żyjącego w latach 1826 – 1902.
