Józef Malicki urodził się 15 stycznia 1893 r. w Krasocinie, był synem Kazimierza i Katarzyny z Łapotów, którzy wzięli ślub w Krasocinie 28 stycznia 1880 r. Pochodził z chłopskiej rodziny, jego dziad Kazimierz zginął jako żołnierz 10 pułku 2 Dywizji Grenadierów w wojsku carskim, jego stryj Józef odsłużył 10 lat obowiązkowej powinności wojskowej i ożenił się w 1893 r. z Franciszką Hubert, a w tym samym roku został chrzestnym opisywanego bohatera. Józef Malicki, miał dziesięcioro rodzeństwa: Mariannę (ur. 18 czerwca 1881 w Krasocinie, zm. 8 września 1891 w Krasocinie), Jana (ur. 26 sierpnia 1882 w Małogoszczy, mał. z Bronisławą Rumień), Mariannę (ur. 5 grudnia 1884 w Krasocinie, mał. Andrzej Rydzyk), Mariannę (ur. 1886 w Łopusznie), Zofię (ur. 21 marca 1889 w Łopusznie, zm. 13 maja 1894), Weronikę (ur. 18 listopada 1890 w Krasocinie, zm. 8 stycznia 1891) – matka opisywanego bohatera zmarła 11 kwietnia 1894 w Krasocinie, a ojciec Kazimierz mając gromadkę dzieci na głowie ożenił się ponownie z Józefą Kowalczyk, dzięki czemu pojawiło się dalsze rodzeństwo – Aniela (ur. 10 maja 1895 w Krasocinie, mał. 1922 ze Stanisławem Mikołajczykiem), Anna (ur. 13 lipca 1897 w Krasocinie), Bronisława (ur. 10 listopada 1900), Władysław (ur. 18 czerwca 1904 w Nieznanowicach, mał. Marianna Lar), Ignacy (ur. 2 lipca 1907 w Nieznanowicach, mał. Franciszka Mularczyk).
Do 1908 r. Józef mieszkał z rodzicami i uczęszczał do szkoły powszechnej najpierw w Krasocinie a później w Nieznanowicach. W dniu 19 kwietnia 1908 r. zmarł jego ojciec Kazimierz, przez co jako najstarszy mężczyzna w domu musiał utrzymywać rodzinę – jego starszy brat Jan w tym czasie już nie mieszkał z rodziną. Józef pracował w „zakładach fabrycznych” w Dawigródku na Polesiu, Niekłaniu i Częstochowie.
W sierpniu 1914 r. został aresztowany przez żandarmów rosyjskich, ponieważ podlegał poborowi do armii carskiej, do której miał być przymusowo wcielony. Udało mu się jednak uciec do Kielc, gdzie wstąpił 10 sierpnia do Związku Strzeleckiego, a właściwie do formowanych Legionów Polskich. Początkowo trafił do 3 Pułku Piechoty LP, a od 26 grudnia 1914 r. w stopniu kaprala służył w 2 Pułku Piechoty LP, z którym przebył całą kampanię karpacką, bukowińską, besarabską i poleską (październik-listopada 1915: bitwa o „Polską Górę”, walki pod Bielgowem).
Jako dowódca 4 plutonu w 7 kompanii 2 batalionu 2 p.p.Leg. wyróżnił się kilkukrotnie w czasie walk, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W uzasadnieniu nadania odznaczenia napisano: w maju 1915 r. podczas odwrotu pułku nad rzekę Prut, kiedy to plutonowy Malicki dowodząc swoim plutonem i będąc w tylnej straży kompanii został zaatakowany przez dragonów rosyjskich pod Mamajowcami i mimo przeważających sił wroga otworzył ogień do szarżujących napastników, ci zaś ponieśli ciężkie straty ale mimo to „przejechali po plutonie”, jednakże dzięki temu kompania zaalarmowana kanonadą ariergardy zatrzymała się i otworzyła silny ogień zaporowy, odparła atak nieprzyjaciela niszcząc prawie doszczętnie cały szwadron dragonów carskich, a pluton Malickiego dzięki ulokowaniu w rowie nie poniósł żadnych strat. W dniu 16 sierpnia 1915 r. podczas ofensywy i zniszczenia trzech linii nieprzyjacielskich, pluton Malickiego wziął do niewoli oficera i 17 żołnierzy, oskrzydlając linie nieprzyjacielskie. W dniu 7 listopada pod Bielgowem podczas nocnego napadu Moskali, pozostał do ostatniej chwili w okopach, wstrzymując ogniem natarcie, aż żołnierze zdołali odnieść na bezpieczne miejsce rannego chor. Rozłomanowicza.
Ciężko ranny w nogę powyżej kolana we wspomnianej bitwie pod Bielgowem trafił do szpitala w Miszkolcu, a następnie do Budapesztu, po czym został przeniesiony do „Domu Ozdrowieńców” w Kamińsku. W kwietniu 1916 r. zachorował na czarną ospę i trafił na cztery miesiące do szpitala w Przemyślu. Po wyzdrowieniu został przeniesiony do Kozienic i z kompanią marszową wrócił na front nad Stochód, gdzie kontynuował służbę wojskową w 2 batalionie 7 kompani, aż do wycofania wszystkich pułków legionowych do Baranowicz.
W lipcu 1917 r. został internowany i trafił do obozu jeńców w Szczypiornie za odmówienie złożenia przysięgi wymaganej od władz zaborczych, w 1918 r. po powrocie z obozu jenieckiego zasilił szeregi 9 kompanii 2 pułku i brał czynny udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich, a następnie związał się jako żołnierz zawodowy z nowo formowanym Wojskiem Polskim w Niepodległej Polsce, gdzie służył w I batalionie sanitarnym, a następnie w szpitalu w Modlinie. W dniu 1 grudnia 1932 r. w stopniu starszego sierżanta rozpoczął pracę jako podoficer kancelaryjny w wojskowym 1 Szpitalu Okręgowym im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie (była to formalna jednostka Wojska Polskiego; na terenie Rzeczpospolitej zlokalizowanych było 10 takich szpitali leczących wojskowych z poszczególnych Okręgów Korpusów: I w Warszawie, II w Chełmie, III w Grodnie/Wilnie, IV w Łodzi, V w Krakowie, VI we Lwowie, VII w Poznaniu, VIII w Toruniu/Ciechocinku, IX w Brześciu, X w Przemyślu), w którym pracował do wybuchu wojny, w marcu 1939 r. figurował jako zastępca oficera materiałowego w kadrze zapasowej.
Odznaczony Brązowym Medalem za Waleczność (1916, odznaczenie austriackie), Krzyżem Virtuti Militari V klasy (Nr. 7296, dekret Nr. Dow 13330/B.22), Krzyżem Niepodległości (16 marca 1937), Krzyżem Walecznych (po raz pierwszy Dz.Pers. Nr. 50/22), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Brązowym Krzyżem Zasługi (1938), Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych (dyplom nr 2560, 15 marca 1934), Odznaką Pamiątkową II Brygady LP.
Józef Malicki ożenił się w dniu 22 kwietnia 1919 r. w Nowym Dworze Mazowieckim z Zofią Paszenniuk, urodzoną w 1896 r. w Pułtusku, córką Klemensa i Henryki z Grzegółków, mieli dwoje dzieci: Tadeusza (ur. 5 września 1921, zm. 2 lipca 1996) i Jadwigę (ur. 14 lutego 1923, uczęszczała do gimnazjum im. Aleksandry Piłsudskiej w Warszawie). W 1934 r. mieszkał z rodziną w Warszawie przy ul.Nalewki 4/2, zaś w 1938 r. przy ul. Krajewskiego 2/44.
Józef z dziećmi był zaprzysiężony w Armii Krajowej, Józef działał w konspiracji od maja 1941 r. w stopniu sierżanta ps. „Tygrys”, Jadwiga w stopniu strzelca ps. „Tamara”, Tadeusz w stopniu kaprala podchorążego ps. „Pomian”. W momencie wybuchu Powstania Warszawskiego Józef miał przydział do VII Obwodu „Obroża” (powiat warszawski) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej – 1 Rejon „Brzozów” (Legionowo), walczył w I batalionie 1. kompanii jako dowódca plutonu 701. Jadwiga z tym samym przydziałem co ojciec pełniła funkcję łączniczki. Tadeusz miał przydział do Komendy Głównej Armii Krajowej, do Oddziału VI BiP (Biuro Informacji i Propagandy) – Oddział Osłony WZW (Wojskowych Zakładów Wydawniczych) – III pluton, walczył w Śródmieściu (północ), trafił do niewola niemieckiej i przebywał w Stalagu X B Sandbostel (numer jeniecki 222947).
Józef zmarł w Warszawie 28 października 1953 r.
Biogramy ze strony Muzeum Powstania Warszawskiego: Józef Malicki, Jadwiga Malicka, Tadeusz Malicki.
