Michałów, wieś w powiecie pińczowskim, słynna jest niemal na całym świecie ze stadniny koni, istniejącej tu od roku 1953. Stadninę przeniesiono z Zamojszczyzny, z Klementowa. Araby z Michałowa – a wyhodowano ich tutaj ponad dwa tysiące, wciąż budzą podziw znawców koni zarówno w Europie jak i za Oceanem.
Ale Michałów to nie tylko hodowla koni. Niemal sześćset lat przed założeniem stadniny zbudowany został w Michałowie kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca. Fundatorem był kanonik krakowski i prepozyt skalbmierski, Mikołaj z Młynowa, piszący się też jako Zawisza z Młynowa, towarzysz podróży biskupa Falkowskiego do Awinionu. „…Ipse praeconcepit bono animo fundare ecclesiam in Michałow in honorem Corpopris Domini, etiam sancti Laurenti...” –czytamy w tekście dotyczącym fundacji. Dodać należy, że o uposażenie kościoła zadbali: Dobiesław z Michałowa, wojewoda krakowski i brat jego Janusz, kuzyni kanonika Mikołaja.
Drewniany, czternastowieczny obiekt nie przetrwał nawet stulecia. W połowie wieku XV w Michałowie stał już kościół murowany, zbudowany z kamienia. Dziedzicem wsi był w tym czasie Jan Kurozwęcki herbu Róża, plebanem Paweł z Jeżowa, a uposażenie kościoła stanowiły dziesięciny z Michałowa, Młodzaw Wielkich, Bielczowa i Lipna.
W końcu wieku XVI Michałów należał do klucza pińczowskiego, stanowiącego własność rodu Myszkowskich. W dniu 19 lipca 1620 roku kościół był konsekrowany przez krakowskiego sufragana, Tomasza Oborskiego. Nie wiemy jednak czy konsekracja była uwieńczeniem jakiegoś znaczącego etapu rozbudowy świątyni, czy też nastąpiła po odebraniu jej innowiercom. Wprawdzie ksiądz Wiśniewski pisze, że obiekt był rozbudowywany, ale nie podaje przy tym konkretnej daty: „Kościół był o dwóch chórach, cały sklepiony, z facjatą od zachodu niedokończoną, z ciosowego kamienia, na której stoją dwie osoby kamienne: św. Michał i Anioł Stróż. Kościół pierwotnie był mniejszy. Obejmował nawę, a potem był powiększony.” O wielkości parafii zorientować się można z zapisków z roku 1732: do spowiedzi wielkanocnej przystąpiło wtedy 467 osób, związek małżeński zawarło 11 par, pogrzebów było 25, a chrztów 22.
„Gdy stary kościół się zdezelował, w 1852 rozpoczęto stawiać nowy kosztem miejscowych parafian i dziedziców, jak Amelii Dembińskiej, dziedziczki Michałowa, kolatorki kościoła, dziedziców wsi Zagajówek i miejscowego proboszcza”. Autorem projektu był /czyli jak pisze ksiądz Jan: „plany wydał”/ Felicjan Frankowski, budowniczy powiatu miechowskiego”. Konsekracja nastąpiła w roku 1891. Kościół, który w wyniku przebudowy powstał jest późnoklasycystyczny. Jest orientowany, jednonawowy, z wieżą od zachodu i kruchtą od południa, z krótkim, węższym od nawy, wielobocznie zamkniętym prezbiterium i umieszczoną przy nim zakrystią. Ksiądz Wiśniewski opisał go w takich słowach: „Zbudowany w kształcie łodzi, zwróconej ku wschodowi ukośnym czworokątem. Fronton tworzy dwupiętrowa wieża, w górnej kondygnacji mająca z trzech stron po dwa romańskie, przedzielone kolumienką okienka. Zewnętrzne ściany świątyni zdobią pilastry; na kapitelach wspiera się piękny gzyms w kształcie doryckiego belkowania ozdobionego tryglifami i gronami…”.
Ołtarz główny i dwa boczne mają charakter barokowy. W ołtarzu głównym umieszczony jest bardzo piękny obraz przedstawiający Śmierć św. Franciszka z połowy XVIII stulecia, przypisywany Szymonowi Czechowiczowi lub Franciszkowi Smuglewiczowi.
Adam Malicki
Inne wpisy tego autora
Skomentuj
Galeria
