Z espół kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Trójcy. Kościół jest murowany z ok. 1646 – 1649.
W książce księdza Jana Wiśniewskiego, będącej opisaniem dekanatu koneckiego, wydanej w roku 1913, zamieszczony jest rysunek kościółka w Ćmińsku. Niewielki, prostokątny w planie korpus zakończony jest półkolistą absydą i nakryty dwuspadowym, gontowym dachem. Od północy przylega do niego przybudówka mieszcząca zakrystię, nakryta dachem pulpitowym, od frontu zaś poprzedza go dwukondygnacyjna, wolnostojąca dzwonnica – na parterze murowana, wyżej o konstrukcji drewnianej, przykryta dość wysokim hełmem.
„Kościół parafialny św. Trójcy we wsi Ćmińsku, przy szosie prowadzącej z Kielc do Piotrkowa, istnieje od założenia tej parafii w wieku XVII. Piotr Gębicki, biskup krakowski, książę siewierski, przywilejem z 9 stycznia 1646 oddał w dzierżawę na lat 25 Bernardowi Servallemu, Włochowi, dobra biskupie Uljan vulgo Ćmińsko, składające się z łanów Suchyniowskiego i Drabikowskiego, z obowiązkiem wystawienia kościoła z cegły palonej na miejscowości zwanej Zgorek” – zapisał ksiądz Wiśniewski. Servalli oblig wypełnił, choć z pewnymi odstępstwami: kościół wystawił w nieco innym miejscu, gdyż wskazane przez biskupa „było niedogodne” a jako materiał zastosował polny kamień, cegły używając jedynie do sklepień.
Od strony zachodniej w latach 1914 – 22 nawa została przedłużona. Starą i nową część nawy nakrywa wspólny dwuspadowy dach. Całkowicie nowa jest też zachodnia elewacja kościoła i nowa jest dzwonnica, stojąca obok świątyni. Autor projektu rozbudowy, architekt Franciszek Talski, fasadę główną obramował masywnymi prostokątnymi filarami, pełniącymi jakby rolę wieżyczek, wieńcząc je smukłymi hełmami o kształcie ostrosłupa mającego w podstawie ośmiokąt. Szczyt elewacji jest trójkątny, na poziomie piętra umieszczona została półkoliście zasklepiona nisza zaś na dole portal wejściowy, także zamknięty półkoliście. Elewacje części dobudowanej w wieku XX obłożone są kamieniem, zaś części starszej, późnorenesansowej, pokrywa tynk. Mur cmentarny i otaczające kościół drzewa nadają niewielkiej i właściwie niczym szczególnym nie wyróżniającej się świątyńce nastrój malowniczości, a zarazem tajemniczości.
Wnętrze nawy nakryte jest sklepieniem kolebkowo – krzyżowym, ozdobionym stiukową dekoracją. Otwór tęczowy, otwierający nawę do prezbiterium jest ostrołukowy. Ołtarz główny kościoła jest zupełnie nowy. Umieszczony w nim osiemnastowieczny obraz Trójcy św. zatracił wiele z pierwotnego uroku bowiem jest całkowicie przemalowany. We wczesnobarokowych ołtarzach bocznych, współczesnych starszej części kościoła znajdują się: w lewym obraz św. Franciszka z Asyżu z 1. połowy XIX wieku, zaś w prawym Matki Boskiej z Dzieciątkiem z wieku XVII. Jest on wzorowany na obrazie Matki Boskiej Śnieżnej z rzymskiej bazyliki Santa Maria Maggiore, a salezjanin ks. Wincenty Zaleski w swej książce „Sanktuaria polskie” wydanej w roku 1988, wizerunek Madonny Ćmińskiej zalicza do cudownych.
Warto wspomnieć jeszcze o wykonanych w marmurze barokowych epitafiach: Bernarda Servallego, zmarłego w roku 1651 fundatora kościoła oraz jego brata, Piotra zmarłego dwadzieścia lat później, z portretem wymalowanym na blasze.
