K ościół parafialny pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca i NMP.
„W Bielinach pod Świętym Krzyżem znajduje się kościół murowany, w kształcie krzyża, zasklepiony, blachą kryty, postawiony w roku 1637 na miejscu dawnego, przez ks. Biskupa Jakuba Zadzika pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca Matki Bożej w roku 1643 konsekrowany” – pisze ksiądz Wiśniewski. Parafia tutejsza powstała także w roku 1637, wcześniej Bieliny należały do parafii w Daleszycach, toteż zapis księdza Jana o istnieniu tu wcześniejszego kościoła, chyba nie znajdzie potwierdzenia.
Krótką, ale za to wierszowaną, historię budowy i pierwszych lat istnienia bielińskiego kościoła odczytać można też na epitafium wmurowanym w ścianę po prawej stronie nawy: „Tu leży wielebny pasterz Jan Słopiecki/ W którym się kochały bardzo wszystkie owieczki/ Bo był człowiek dobry, trzeźwy, pilny, nabożny,/ Doznał tego każdy obcy domowy i podróżny/ Żyjąc tu przeszło lat 20 przy tym kościele/ Który wystawił Jozwik Krzych pracując wiele/ Bo on zmurował, opatrzył apparatami/ Wyjednał posag, ozdobił organami/ Zjednał funduszy na organistę u pana, a to lubiąc Boga ludu swego blebana/ Który pleban od Węgrów, Kozaków zabity/ Zostawił po sobie wszystkim głos znamienity/ Że jak męczennik prawy wzioł w niebie koronę/ Z Jozwem Św. niech też nas ciągnie w tamtą stronę/ Skończył żywot R.P. 1657 dn. 8 apr.”.
Wczesnobarokowy kościół swój obecny kształt uzyskał podczas rozbudowy w roku 1838, kiedy to: „ze składek parafian, ze staraniem ks. Poniewierskiego proboszcza, od połowy ku wielkim drzwiom był przydłużonym”.
Kościół usytuowany jest na wyniosłym wzgórzu i otoczony cmentarzem ogrodzonym starym murem. Jest budowlą orientowaną, murowaną, pokrytą tynkiem. Prezbiterium kościoła jest dwuprzęsłowe, zamknięte półkoliście. Od południa przylega do niego mała kruchta, a od północy zakrystia z nadbudowanym w wieku XIX stryszkiem. Nawa jest od prezbiterium i wyższa i szersza, a „przydłużenie” jej ku zachodowi zawdzięczamy, co wiadomo dzięki księdzu Wiśniewskiemu, staraniom proboszcza Poniewierskiego.
Po obu bokach nawy dostawione są kwadratowe w planie kaplice; poziomy posadzek w kaplicach wyższe są niż w nawie. W nawie, która pierwotnie nakryta była płaskim drewnianym stropem są teraz sklepienia żaglaste na gurtach, a. w prezbiterium i zakrystii sklepienia kolebkowo – krzyżowe. Kaplice otwarte są do nawy arkadami a żebra ich kolebkowo – krzyżowych sklepień, zdobione bogatą dekoracją stiukową, „spływają” na wczesnobarokowe belkowanie.
Fasada zachodnia świątyni jest klasycystyczna, trójosiowa, rozczłonkowana pilastrami, zwieńczona trójkątnym przyczółkiem, nad którym umieszczono płaską wieżyczką na sygnaturkę. Na osi znajduje się portal, a nad nim półkoliste okno doświetlające nawę. W osiach skrajnych rozmieszczono dwie półkoliste nisze, w których są posągi św. św. Piotra i Pawła. Dachy nawy i kaplic są dwuspadowe, a nad zakrystią dach pulpitowy.
Ołtarz główny jest dziewiętnastowieczny, ale umieszczony w nim cenny obraz „w typie flamandzkim”, przedstawiający Św. Rodzinę pochodzi z około połowy wieku XVII. Ołtarze boczne, ustawione przy otworze tęczowym, są późnobarokowe, z 2. połowy wieku XVIII. W lewym znajduje się obraz Madonny z Dzieciątkiem /1. połowa XVIII stulecia/, a w prawym malowane na blasze Ukrzyżowanie /wiek XVII/. Ołtarze w kaplicach są rokokowo – klasycystyczne; wykonano je około roku 1770.
