K ościół parafialny pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa, obiekt murowany z początku XIX wieku.
Parafia w Balicach jest parafią bardzo „młodą”. Jej terytorium powstało z części parafii Janina i części parafii Gnojno. Erygował ją biskup kielecki Augustyn Łosiński w dniu 19 marca 1923 roku. Za to wieś Balice jest „starożytna, od niej wziął nazwę ród Balickich herbu Topór” – za Herbarzem Bonieckiego powtarza ks. Wiśniewski. Pierwszy z tego rodu zapisany w dokumentach jest komes Grzegorz z Balic, syn Żegoty, skazany w roku 1285 na śmierć za to, że był stronnikiem Konrada czerskiego. Imiona innych znamienitych członków tego rodu wymienia ks. Wiśniewski: Jasiek z Balic (początek XV wieku) kasztelan wiślicki, syn Jaśka – Jan, kasztelan radomski, Hinko (1444 r.) chorąży sandomierski, Stanisław (1547), sędzia ziemi sandomierskiej. Pod koniec XVIII stulecia Balice przeszły w ręce rodziny Lubienieckich.
Czasy Lubienieckich są dla przyszłej parafii i kościoła bardzo istotne. „Jeden z Lubienieckich spokrewniony z Sobieskimi – pisze ks. Wiśniewski -otrzymał za żoną w posagu obraz Koronowania N. Maryi Panny malowany na desce, kształt mający tryptyka”. Według rodzinnej tradycji obraz ten miał być używany w odsieczy wiedeńskiej. Specjalnie dla tegoż obrazu w balickim pałacu powstała sklepiona kaplica. Drugi z Lubienieckich, tym razem wymieniany już z imienia Jan Kanty (żonaty z Felicytą Konarską, siostrą zasłużonego dla polskiej edukacji pijara), podczas pobytu w Italii poznał architekta, któremu potem powierzył opracowanie projektu pałacu w Balicach.
Po Lubienieckich właściciele Balic zmieniali się niezwykle często: Romiszowscy, Lesznowscy, Łączyńscy, Mielżyńscy. Hrabia Włodzimierz Mielżyński sprzedał Balice Bankowi Włościańskiemu, bank Sulimierskiemu, a ten „Chynkowi i Pankowi, włościanom. Ci ostatni 20 morgów sprzedali chłopom, a sam pałac bez gruntów i ziemi nowostworzonej parafii”.
Pałac w Balicach, przed przeróbką na kościół, miał plan wydłużonego prostokąta z ryzalitami bocznymi i środkowymi. Jego dłuższa oś przebiegała na linii wschód – zachód. Ryzalit środkowy północny był w planie półkolisty, zaś południowy, nieznacznie wysunięty, zdobiły cztery pilastry. W roku 1923, pałac przebudowano, w jego zachodniej części sytuując prezbiterium (wzbogacone o półkolistą absydę), w części środkowej, w miejsce dawnej sali balowej umieszczono nawę, nakrytą płaskim stropem, a w części wschodniej wstawiono wysoką i smukłą, kwadratową u podstawy wieżę. Przy prezbiterium w ryzalitach skrajnych – od północy wykonano przedsionek, a od południa zakrystię, na miejscu dawnej kaplicy. W skrajnych ryzalitach od wschodu, przy wieży, znalazły się: od południa kruchta, od północy klatka schodowa, prowadząca na chór muzyczny. W półkolistym ryzalicie środkowym urządzono kaplicę, nakrywając ją nową kopułą. W roku 1931 i 1933 kościół palił się – odbudowano go w roku 1935.
Wyposażenie wnętrza kościoła, co nie może dziwić, gdy zważy się czas jego powstania, nie zawiera jakiś starszych elementów. Współczesne są polichromie: na suficie nawy Zaśnięcie, Wniebowzięcie oraz zawołania litanijne do Matki Boskiej. Ściany zdobi biblijna scena Powrotu syna marnotrawnego oraz: Miłosierny Samarytanin, Uzdrowienie ślepego, Chrystus i jawnogrzesznica, Zwiastowanie, Michał Archanioł. W ołtarzu głównym znajduje się kopia obrazu Częstochowskiej Madonny.
