G mina Chęciny, powiat kielecki.
Zespół klasztorny dawniej klarysek. Kościół pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, murowany z XV w. (?) i klasztor murowany z ok. XVII w.
„Jest w Chęcinach jeszcze jeden klasztor, do niedawna etatowy, pp. Franciszkanek zwanych tu klaryskami z 1643 r…” – pisze Rawita Witanowski. „Jedną z pierwszych Kseni tego klasztoru była Elżbieta Ludwina Zakrzewska, zmarła 26 czerwca 1665, w wieku lat 52…”. Klasztor założony został przy istniejącym wcześniej kościółku św. Marii Magdaleny. Istnieje pogląd, że kościół ten powstał w połowie XVI stulecia z fundacji burmistrza i miejskich rajców. Był to trzeci z kolei kościół zbudowany w obrębie murów, w pobliżu bramy miejskiej, przy ul. Niemieckiej. Śp. ksiądz Marian Paulewicz pisze, że mieszczanie ufundowali kościół, chcąc „zamanifestować swoją zamożność i znaczenie” – dwie starsze chęcińskie świątynie powstały z fundacji władców Polski, ta miała być pierwszą zbudowaną z pieniędzy „zwykłych” ludzi. Przy tej samej ulicy, w bezpośredniej bliskości kościoła, w pierwszych latach XVII stulecia zbudował swój dom Kacper Fodyga – wójt, murator i rzeźbiarz. Schodząc bezpotomnie z tego świata, polecił „aby jego dom przekazano na cele pobożne” – pisze śp. ks.Marian Paulewicz. Jego bratanek, ks. Henryk Fodyga, wypełnił ostatnia wolę stryja i przekazał budynek klaryskom, sprowadzonym tu z Gniezna.
W okresie reformacji farę i kościół franciszkanów przejęli innowiercy. W zaistniałej sytuacji kościółek św. Marii Magdaleny przekazano proboszczowi szpitalnemu. Jako szpitalny służył około stu lat, do czasu oddania go klaryskom, co nastąpiło w roku 1673. Szpitalny proboszcz przeniósł się do św. Ducha, a klaryski pod wodzą nowej ksieni, Teresy Bidzińskiej, córki chęcińskiego starosty, przystąpiły do rozbudowy kościoła. Po zakończeniu prac kościół został na nowo konsekrowany przez biskupa laodycejskiego, a zarazem krakowskiego sufragana, Mikołaja Oborskiego.
Dawny dom Fodygi rozbudował starosta Bidziński, łącząc w ten sposób klasztor z kościołem w jeden kompleks budynków. Klasztorne budynki paliły się w roku 1700 i 1731. Gruntownej przebudowie uległy w XIX stuleciu. Klaryskom służyły do początków XX stulecia. Carskie władze zabroniły przyjmowania nowicjuszek, doprowadzając w ten sposób do „wymarcia” zakonu. Klasztor przez blisko 30 lat stał pusty, aż do roku 1930, kiedy przybyły tu z Wilna bernardynki, zajmując zarówno klasztor jak i kościół.
Zespół klasztorny klarysek w Chęcinach składa się z orientowanego kościoła i – stanowiącego jego przedłużenie ku wschodowi – budynku klasztornego. Oba obiekty tworzą północną pierzeję ulicy. Z pozostałych trzech stron klasztor otacza wysoki mur, w którego obrębie oprócz ogrodu, znajduje się obszerny spichlerz.
Kościół jest budowlą wczesnobarokową. Składa się z dwuprzęsłowej nawy z półkolistą absydą prezbiterialną (zapewne z XVI stulecia) i nowszej części zachodniej (powstałej po roku 1673), także dwuprzęsłowej, z chórem zakonnym na piętrze. Przy prezbiterium, od południa i wschodu, znajdują się: przedsionek, zakrystia i składzik. Przy nawie znajduje się wąska, prostokątna kaplica. Zachodnia elewacja jest bardzo skromna, zwieńczona trójkątnie – ożywiają ja tylko lizeny i nisze. Na osi znajduje się portal, a nad nim okno.
Klasztor tworzą dwa prostokątne budynki, obecnie całkowicie pozbawione cech stylowych. Po obu stronach korytarza znajdują się klasztorne pomieszczenie, część sklepionych, reszta – w tym także refektarz – nakryta płaskimi stropami. Północna elewacja klasztoru, w zasadzie najbardziej reprezentacyjna, poza dość prostymi obramieniami okien jest niemal ascetycznie skromna.
