KLECZANÓW Kościół parafialny p.w. św. Katarzyny i św. Stanisława. Gmina Obrazów, powiat sandomierski.

W roku 1254 książę Bolesław Wstydliwy nadał Kleczanów  norbertankom z Krzyżanowic. We wsi stał już wówczas drewniany kościół – nie ma tylko zgody, co do daty powstania świątyni. Ksiądz Wiśniewski pisze, że pierwotny obiekt zbudowano tu już w latach 968-70. Według legendy kościół miał być konsekrowany przez samego św. Stanisława, choć inna wspomina, że święty tylko się tu modlił, będąc w Kleczanowie przejazdem / podobno zachował się z tego pobytu odcisk stopy, utrwalony w kamieniu  przy prezbiterium/. Kościół ten istniał podobno aż do najazdu Tatarów w roku 1240. Odbudowa spalonego kościółka – jeżeli uwierzyć ks. Wiśniewskiemu – lub budowa nowego obiektu nastąpiła w roku 1254. W roku 1418 Kleczanów otrzymują norbertanki z Buska i do nich wieś należy aż do roku 1819, do kasaty klasztoru. W roku 1690 bardzo już zniszczony kościół rozebrano. Drewno z rozbiórki użyto do budowy szpitala, a z nowego materiału zbudowano nowy. Fundatorką była ksieni buskich norbertanek. Od tego czasu kościół kilkakrotnie przechodził remonty: pierwszy w roku 1775, potem 1905, 1912 i 1945. Zupełnie niedawno zmieniono mu deskowe szalunki ścian. i blaszane pokrycie dachowe na gontowe pobicie.
Kościół jest orientowany. Ma prostokątną nawę i dość krótkie, trójbocznie zamknięte prezbiterium.. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia, od południa podobna wielkością przybudówka, zwana skarbczykiem. Od zachodu w minionym stuleciu dostawiono obszerną kruchtę.
Kościół zbudowany jest z sosny w konstrukcji zrębowej, wzmacnianej lisicami. Nawę i prezbiterium nakrywają dwuspadowe dachy. Nad dachami góruje barokowa w charakterze wieżyczka na sygnaturkę, kiedyś pokryta gontem, ale potem już blachą co – trudno nie zgodzić się ze zdaniem księdza Bastrzykowskiego – wcale nie dodaje kościołowi uroku. Wnętrze przykrywa płaski strop z fasetami.

Oznaczone: drewnoAutor: Roman Mirowski