Kościół parafialny w Piórkowie od strony południowej
Piórków stanowił własność biskupów włocławskich (kujawskich) do roku 1863. Potem włości przejął rząd carski. Zdegradowało to – szczególną dotąd rolę Piórkowa – do najzwyklejszej wsi carskiego imperium.
Faza II Kościół drewniany
Obszerną wiedzę o historii parafii posiadamy dzięki pracy magisterskiej ks. Krzysztofa Bartkiewicza z roku 1997. Pisze on, że w roku 1917 grupa parafian wystąpiła do sandomierskiego biskupa o utworzenie odrębnej parafii. Decyzja biskupa była negatywna, przyczyną odmowy, był zły stan techniczny Piórkowskiej kaplicy. W następnym roku gromadzkie zebranie, konsekwentne co do swych zamierzeń, postanowiło na rzecz parafii przekazać teren. Ta ofiarność przekonała Ordynariusza i w dniu 25 września piórkowską parafię erygowano. Nowy proboszcz, ks. Kasperski (do roku 1931) zdołał wybudować drewnianą plebanię, zawierającą: kancelarię, 4 pokoje oraz kuchnię. Jego następca (proboszcz do roku 1934), ks. Stanisław Rodkiewicz, zakupił dzwony. Od roku 1937 piórkowskim „pasterzem” został ks. Wincenty Krupa. W listopadzie tegoż roku odbyło się zebranie w sprawie budowy kościoła. Proboszczowi udało się w roku 1941 kupić działkę. Kościół miał otrzymać wezwanie św. Marii Magdaleny. Projekt – czy raczej koncepcję – sporządzili: architekt Stanisław Gałęzowski i Robert Kowalczyk. Projekt nie uzyskał akceptacji Kurii, której zdaniem, biorąc pod uwagę wyjątkowo niesprzyjające warunki do inwestowania (w końcu był to czas hitlerowskiej okupacji) należało zbudować jak najprostszą drewnianą świątynię. I tak też się stało. W lipcu roku 1941 drewniany kościół piórkowski, o wymiarach nawy 10,7 na 15 metrów, z prostokątnym prezbiterium (5 x 6 m) „podciągnięty” był do wysokości 3 metrów, przygotowana był też więźba dachowa oraz elementy stolarki okiennej i drzwiowej. W sierpniu 1944 zginął ks. Wincenty, a działania wojenne doprowadziły do unicestwienia budowanej świątyni.
One Response to “35. PIÓRKÓW. Kościół parafialny Faza II Kościół drewniany” Subscribe